Szanowni Państwo,

Niniejszy Newsletter zawiera najciekawsze doniesienia z 54. Kongresu ASCO, wybrane spośród prac przedstawionych podczas tegorocznego XVII "Spotkania po ASCO", które odbyło się w Gdańsku w dniach 22-23 czerwca 2018.

Tegoroczny kongres ASCO odbył się w Chicago od 1 do 5 czerwca 2018 roku. Brało w nim udział ponad 40 tysięcy uczestników, którzy zgłosili ponad 6 000 prac. Hasłem tegorocznego kongresu było "Przekazywanie odkryć: wzbogacanie osiągnięć medycyny personalizowanej”.

Zapraszam Państwa także na stronę Spotkania Po ASCO ( www.poasco.pl), gdzie w najbliższym czasie będzie można obejrzeć w wirtualnej wersji wszystkie prezentacje z Gdańska.

Jacek Jassem

1. Iwona Ługowska – Nowe leki

1.1. Leki ukierunkowane molekularnie.

1.1.1. Abstrakt nr 2501 – Iwata H. i wsp. "Trastuzumab deruxtecan (DS-8201a) in subjects with HER2-expressing solid tumors: Long-term results of a large phase 1 study with multiple expansion cohorts."

DS-8201a jest przeciwciałem przeciw HER2 połączonym z nowym inhibitorem topoizomerazy I. Do badania włączano chorych na różne HER2-dodatnie nowotwory, w tym na raka piersi i raka żołądka. Uzyskano kontrolę choroby DCR w zakresie 80-94%, z bardzo dobrym profilem bezpieczeństwa. Udział ORR wyniósł 50,6% (81/160), najwyższy udział ORR stwierdzono u chorych na HER2-dodatniego raka piersi (64,2%). Mediana czasu trwania odpowiedzi nie została osiągnięta.

meetinglibrary.asco.org/record/158558/abstract

1.1.2. Abstrakt nr 2506 – Shimizu T. i wsp. "First-in-human phase 1 study of TAK-931, an oral cell division cycle 7 (CDC7) inhibitor, in patients (pts) with advanced solid tumors."

TAK-931 jest wybiórczym doustnym inhibitorem CDC7, kinazy białkowej pełniącej kluczową rolę w replikacji DNA i odpowiedzi na jego uszkodzenia. W badaniu uzyskano kontrolę choroby DCR na poziomie 50%, z akceptowalnym profilem bezpieczeństwa. DLT neutropenia (dose limiting toxicity) wystąpiła u 50% chorych. TAK-931 przejawia wczesne sygnały klinicznej aktywności przeciwnowotworowej.

meetinglibrary.asco.org/record/158560/abstract

1.1.3. Abstrakt nr 2508 – Papadopoulos K.P. i wsp. "A first-in-human phase 1 dose-escalation trial of the oral HIF-2a inhibitor PT2977 in patients with advanced solid tumors."

PT2977 jest nowym doustnym drobnocząsteczkowym inhibitorem HIF-2α z większą aktywnością w porównaniu do PT2385 - inhibitor HIF-2α 1. generacji, który wykazał aktywność kliniczną u chorych na jasnokomórkowego raka nerkowokomórkowego. PT2977 był dobrze tolerowany i miał korzystny profil bezpieczeństwa. Ponieważ redukcja dawki występowała rzadziej niż dla inhibitorów kinazy tyrozynowej, może stać się interesującym partnerem do kombinacji z innymi preparatami. Zaobserwowano predykcyjną wartość anemii i poziomu EPO

meetinglibrary.asco.org/record/158553/abstract

1.1.4. Abstrakt nr 2517 – Rixe O. i wsp. "First-in-human phase 1 study of TAK-931, an oral cell division cycle 7 (CDC7) inhibitor, in patients (pts) with advanced solid tumors."

BXQ-350 jest nowym wielofunkcyjnym lizosomalnym aktywatorem białka sapozyny C i fosfatydyloseryny. BXQ-350 wykazał aktywność przeciwnowotworową in vitro i in vivo. Do badania I fazy z udziałem 17 chorych wykazano kliniczną aktywność BXQ-350 u chorych na zaawansowane guzy lite oraz glejaki o wysokim stopniu złośliwości po wielu liniach leczenia, z akceptowalnym profilem toksyczności.

meetinglibrary.asco.org/record/158565/abstractt

1.2. Leki immunnologiczne

1.2.1. Abstrakt nr 3000 – Yap T.A. i wsp. "ICONIC: Biologic and clinical activity of first in class ICOS agonist antibody JTX-2011 +/- nivolumab (nivo) in patients (pts) with advanced cancers."

ICOS jest cząsteczką kostymulującą, obecną na powierzchni aktywowanych limfocytów T. JTX-2011 jest agonistą ICOS, zaprojektowanym do stymulacji efektorowych limfocytów T CD4+ (Teff) i hamowania regulatorowych limfocytów T wewnątrz guza (Treg). Do badania I/II włączono 164 chorych na różne nowotwory. JTX-2011 podawany w monoterapii (DCR=25%) lub w połączeniu z niwolumabem (DCR+32%) był dobrze tolerowany i wiązał się z odpowiedzią na leczenie u chorych na GC i TNBC po wielu liniach leczenia.

meetinglibrary.asco.org/record/159148/abstract

1.2.2. Abstrakt nr 3006 – Diab .A. i wsp. "NKTR-214 (CD122-biased agonist) plus nivolumab in patients with advanced solid tumors: Preliminary phase 1/2 results of PIVOT."

NKTR-214 (214; CD122-biased agonist) zwiększa rozrost limfocytów T CD8+ w komórkach guza oraz komórkową ekspresję PD-1 i PD-L1, co wskazuje na potencjalnie synergistyczny mechanizm z leczeniem anty-PD-1. W otwartym badaniu I/II fazy PIVOT u chorych na zaawansowane nowotwory (czerniak, rak nerkowokomórkowy, NSCLC, trójujemny rak piersi i raki dróg moczowych) podawano NKTR-214 w połączeniu z inhibitorem PD-1 niwolumabem (N). Bezpieczeństwo oceniono u 162 chorych, a skuteczność leczenia u 60. NKTR-214 w połączeniu z N był dobrze tolerowany.

meetinglibrary.asco.org/record/159144/abstract

2. Renata Duchnowska – Epidemiologia i profilaktyka

2.1. Zdrowy styl życia

2.1.1. Abstrakt nr 1500 – Chlebowski R.T. i wsp. "Low-fat dietary pattern and all cancer mortality in the Women's Health Initiative (WHI) randomized trial."

48 835 kobiet w wieku 50-79 lat, po menopauzie i bez wcześniejszego rozpoznania nowotworu, w 40 ośrodkach w USA przydzielono losowo w latach 1993-1998 do interwencji dietetycznej (DM-I; 40%, n=19 541) o medianie 8,5 roku w celu zmniejszenia spożycia tłuszczów do 20% zapotrzebowania energetycznego oraz zwiększenia spożywania owoców, warzyw i ziaren, lub do diety standardowej (DM-C; 60% n=29 294). Znamienne zmniejszenie udziału zgonów w grupie DM-I dotyczyło jedynie diety niskotłuszczowej u chorych z rozpoznaniem raka piersi (HR 0,85 95% CI 0,74-0,99, P=0,03). Efekt ten, był szczególnie widoczny w podgrupie z obwodem talii >88 cm (HR 0,78 95% CI 0,64-0,95).

meetinglibrary.asco.org/record/161482/abstract

2.1.2. Abstrakt nr 1502 – Handy C. i wsp. "Cardiorespiratory fitness and incident lung and colon cancer: FIT-Cancer Cohort."

Celem badania była ocena zależności pomiędzy CRF (Cardiorespiratory fitness) a rakiem płuca i rakiem okrężnicy. Wśród 49 143 uczestników projektu FIT (46% kobiet, 64% rasa biała, średnia wieku 54 lata) podczas 8,3 lat obserwacji stwierdzono 388 raków płuca i 238 raków okrężnicy. Chorzy z najwyższym CRF mieli o 77% (CI 63%-85%) obniżone względne ryzyko zachorowania na raka płuca i o 60% (CI 33%-75%) na raka okrężnicy w porównaniu do najniższego CRF.

meetinglibrary.asco.org/record/161592/abstract

2.2. Profilaktyka

2.2.1. Abstrakt nr LBA 4008 – Jankowski J. i wsp. "Chemoprevention of esophageal cancer with esomeprazole and aspirin therapy: Efficacy and safety in the phase III randomized factorial ASPECT trial."

W badaniu trzeciej fazy z randomizacją 2 563 chorych z BE (przełykiem Barretta) ≥ 1cm, bez dysplazji wysokiego stopnia (high grade dysplasia - HGD) lub EA (gruczolakorakiem przełyku) przydzielono losowo do leczenia wyłącznie ezomeprazolem w wysokiej (40 mg 2 razy dziennie) lub niskiej dawce (20 mg raz dziennie), lub w połączeniu z aspiryną (w dawce 300-330 mg dziennie). Stosowanie dużych dawek inhibitorów pompy protonowej i aspiryny było bezpieczne i znamiennie obniżyło ryzyko zgonu, wystąpienia EA i HGD.

meetinglibrary.asco.org/record/160062/abstract

2.2.2. Abstrakt nr LBA 8501 – Oxnard G.R. i wsp. "Genome-wide sequencing for early stage lung cancer detection from plasma cell-free DNA (cfDNA): The Circulating Cancer Genome Atlas (CCGA) study."

W badaniu CCGA oceniano skuteczność nieinwazyjnej metody wykrywania nowotworów na podstawie oceny cfDNA. Krew pobrano od 749 zdrowych osób oraz od 878 chorych na nowotwory przed rozpoczęciem leczenia, w tym od 127 chorych na raka płuca. Zastosowanie genome-wide sequencing pozwoliło na wykrycie wczesnych raków płuca w cfDNA. Metody badań są w trakcie optymalizacji.

meetinglibrary.asco.org/record/160036/abstract

2.3. Genetyka

2.3.1. Abstrakt nr LBA 1509 - Schwark A.L. i wsp. "Pan-cancer microsatellite instability to predict for presence of Lynch syndrome."

Oceniono MSI w 15 045 próbkach pobranych z ponad 50 różnych typów nowotworów. Zachowaną stabilność mikrosatelitarną (MSS) stwierdzono w 93,2%, średnią MSI (MSI-I) - w 4,6%, a wysoką MSI-H - w 2,2%. Oceniono obecność mutacji w genach MMR charakterystycznych dla zespołu Lyncha. Dziedziczne mutacje dla MSS, MSI-I i MSI-H stwierdzono odpowiednio w 0,3% (37/14 020), 1,9% (13/699) i 16,3% (53/326) przypadków (p<0,001). 25% spośród 1 025 guzów MSI-H/MSI-I stanowiły raki jelita grubego i trzonu macicy, ale 50% (33/66) chorych z LS miało guzy MSI-H/MSI-I, które wcześniej nie były uważane za typowe dla zespołu Lyncha - LS (międzybłoniak, mięsak, rak kory nadnerczy, czerniak, nowotwór z komórek rozrodczych jajnika). Zgodność immunohistochemicznej oceny utraty genów naprawy DNA (MMR-D) wyniosła 98,3%.

meetinglibrary.asco.org/record/160759/abstract

3. Sergiusz Nawrocki – Nowotwory układu moczowego

3.1. Rak nerki

3.1.1. Abstrakt nr LBA3 – Mejean A. i wsp. "CARMENA: Cytoreductive nephrectomy followed by sunitinib versus sunitinib alone in metastatic renal cell carcinoma—Results of a phase III noninferiority trial."

Cytoredukcyjna nefrektomia (CN) jest elementem standardowego leczenia chorych na rozsianego raka nerki (mRCC). W badaniu III fazy CARMENA chorych na jasnokomórkowego mRCC z grupy pośredniego i wysokiego ryzyka wg MSKCC przydzielono losowo do leczenia sunitynibem lub do leczenia sunitynibem poprzedzonego CN. Leczenie wyłącznie sunitynibem nie było gorsze od leczenia sunitynibem poprzedzonego CN.

meetinglibrary.asco.org/record/161512/abstract

3.1.2. Abstrakt nr 4511 – Escudier B. i wsp. "Patient-reported outcomes (PROs) in IMmotion151: Atezolizumab (atezo) + bevacizumab (bev) vs sunitinib (sun) in treatment (tx) naive metastatic renal cell carcinoma (mRCC)."

W badaniu III fazy IMmotion151 wykazano wydłużenie PFS wśród chorych na mRCC z ekspresją PD-L1 leczonych atezolizumabem w połączeniu z bewacyzumabem w porównaniu do leczenia sunitynibem. Przedstawiono wyniki jakości życia. Leczenie skojarzone wiązało się z utrzymaniem dobrej jakości życia oraz z dłuższym czasem do pogorszenia stanu ogólnego w porównaniu do leczenia sunitynibem, a niepożądane działania leczenia były mniej nasilone.

meetinglibrary.asco.org/record/166071/abstract

3.2. Rak pęcherza moczowego

3.2.1. Leczenie neoadiuwantowe.

3.2.1.1. Abstrakt nr 4506 – Powles T. i wsp. "A phase II study investigating the safety and efficacy of neoadjuvant atezolizumab in muscle invasive bladder cancer (ABACUS)."

Atezolizumab - inhibitor PD-L1, jest stosowany w leczeniu rozsianego raka pęcherza moczowego. W badaniu II fazy oceniono skuteczność I bezpieczeństwo indukcyjnego stosowania tego leku przed cystektomią u chorych na operacyjnego naciekającego błonę mięśniowa raka pęcherza moczowego z nabłonka przejściowego. Głównym punktem końcowej oceny był udział całkowitych remisji patologicznych (pCR) przekraczający 20%. Do badania włączono 69 chorych. Leczenie było bezpieczne, uzyskano 29% pCR.

meetinglibrary.asco.org/record/161837/abstract

3.2.1.2. Abstrakt nr 4507 – Necchi A. i wsp. "Preoperative pembrolizumab (pembro) before radical cystectomy (RC) for muscle-invasive urothelial bladder carcinoma (MIUC): Interim clinical and biomarker findings from the phase 2 PURE-01 study."

Do badania II fazy PURE-01 włączano chorych z dominującym typem UC w stopniu zaawansowania cT≤3bN0. Chorzy przed radykalną cystektomią otrzymywali 3 cykle pembrolizumabu w dawce 200 mg co 3 tygodnie. Głównym punktem końcowej oceny był udział całkowitych odpowiedzi patologicznych (pCR). Pembrolizumab był bezpieczny i wiązał się z uzyskaniem znacznego odsetka pCR. PD-L1 CPS (combined positive score) może być markerem predykcyjnym jej uzyskania.

meetinglibrary.asco.org/record/161832/abstract

3.2.2. Nowe leki celowane

3.2.2.1. Abstrakt nr 4503 – Siefker-Radtke A.O. i wsp. "First results from the primary analysis population of the phase 2 study of erdafitinib (ERDA; JNJ-42756493) in patients (pts) with metastatic or unresectable urothelial carcinoma (mUC) and FGFR alterations (FGFRalt)."

ERDA jest inhibitorem FGFR, aktywnym u chorych na rozsianego lub nieresekcyjnego raka urotelialnego (mUC) z zaburzeniem (FGFRalt). FGFRalt występują w 10-20% mUC głównie u chorych na tzw. immunologicznie "zimnego” luminalnego 1 UC. Do badania II fazy BLC2001 włączano chorych na mUC z FGFRalt, z progresją po chemioterapii lub nie kwalifikujących się do leczenia cisplatyną. Udział ORR wyniósł 42%. Toksyczność leczenia była akceptowalna.

3.2.3. Leki immunologiczne

3.2.3.1. Abstrakt nr 4523 – Balar A.V. i wsp. "Atezolizumab (atezo) in first-line cisplatin-ineligible or platinum-treated locally advanced or metastatic urothelial cancer (mUC): Long-term efficacy from phase 2 study IMvigor210.”

Przedstawiono uaktualnione wyniki badania IMvigor210, na podstawie którego atezolizumab (inhibitor PD-L1) został zarejestrowany do leczenia chorych na mUC niekwalifikujących się do leczenia cisplatyną (grupa 1) lub z progresją po takim leczeniu (grupa 2). Mediana OS wśród chorych z grupy 1. wyniosła odpowiednio 16,3 miesięcy (95% CI 10,4-24,5) i 7,9 miesięcy (95% CI 6,7-9,3), a udział 2-letnich OS - odpowiednio 41% (95% CI 32- 50) i 23% (95% CI 19-28). Odpowiedzi na leczenie atezolizumabem w tym u chorych po 80. roku życia, są długotrwałe.

meetinglibrary.asco.org/record/160397/abstract

3.3. Rak gruczołu krokowego

3.2.1. Leczenie neoadiuwantowe.

3.3.1. Abstrakt nr 5000 – Irmeli P-L. i wsp. "A randomized phase III trial between adjuvant docetaxel and surveillance after radical radiotherapy for intermediate and high risk prostate cancer: Results of SPCG-13 trial."

W badaniu III fazy z losowym doborem chorych oceniano, czy 6 cykli docetakselu wydłuża czas wolny od biochemicznego nawrotu (BDFS) po radykalnej radioterapii (RT) w połączeniu z blokadą hormonalną ADT u chorych na raka gruczołu krokowego z grupy pośredniego I wysokiego ryzyka. Spośród 188 chorych przydzielonych do leczenia z udziałem chemioterapii, zaplanowane 6 cykli otrzymało 147 (78,2%). Uzupełniające leczenie docetakselem (bez prednizonu) nie wydłużyło BDFS w tej grupie chorych.

meetinglibrary.asco.org/record/160543/abstract

3.3.2 Abstrakt nr 5001 – Fendler W. i wsp. "Accuracy of 68Ga-PSMA11 PET/CT on recurrent prostate cancer: Preliminary results from a phase 2/3 prospective trial."

W badaniu II/III fazy u chorych na raka gruczołu krokowego ze wznową biochemiczną po zabiegu operacyjnym lub po radioterapii wykonywano PET-TK z 68Ga-PSMA11. Głównymi punktami końcowej oceny była dodatnia wartość predykcyjna (PPV), wykrycie choroby i wyniki leczenia. Potwierdzona histopatologicznie PPV wyniosła 85%. Zmiany stwierdzono u 35% w loży po usunięciu gruczołu krokowego, u 61% w miednicy, u 35% poza miednicą i u 31% w kościach. Po wyłącznym leczeniu miejscowym obniżenie stężenia PSA o ≥50% stwierdzono u 18 chorych (78%), w tym u 7 (30%) całkowitą odpowiedź biochemiczną. Zastosowanie PET-TK z 68Ga-PSMA11 pozwala na odpowiednie ukierunkowanie leczenia ratunkowego w tej grupie chorych.

meetinglibrary.asco.org/record/161513/abstract

3.3.3. Abstrakt nr 5007 – De Bono J.S. i wsp. "KEYNOTE-199: Pembrolizumab (pembro) for docetaxel-refractory metastatic castration-resistant prostate cancer (mCRPC)."

Przedstawiono wyniki badania II fazy KEYNOTE-199, oceniającego skuteczność pembrolizumabu u chorych na mCRPC z progresją po docetakselu. Do badania włączano chorych po niepowodzeniu innego leczenia, w tym przynajmniej 1. linii nowoczesnej hormonoterapii (np. abirateron, enzalutamid) oraz chemioterapii z udziałem docetakselu. Pembrolizumab wykazał aktywność przeciwnowotworową przy akceptowalnej toksyczności niezależnie od ekspresji PD-L1, w tym również u chorych z niemierzalnymi ogniskami, obejmujacymi głównie do kości.

meetinglibrary.asco.org/record/160540/abstract

4. Piotr Potemski – Nowotwory przewodu pokarmowego

4.1. Rak odbytnicy

4.1.1. Abstrakt nr 3500 – Schmoll H.-J. i wsp. "Preoperative chemoradiotherapy and postoperative chemotherapy with capecitabine +/- oxaliplatin in locally advanced rectal cancer: Final results of PETACC-6."

Przedstawiono wyniki badania III fazy PETACC-6 w odniesieniu do drugorzędowych punktów końcowych tj. czasu wolnego od choroby oraz czasu całkowitego przeżycia, ocenionych po co najmniej 5 latach obserwacji. Do badania włączono 1 090 chorych na miejscowo zaawansowanego raka odbytnicy i oceniono, czy dodanie oksaliplatyny do przedoperacyjnej chemioradioterapii oraz pooperacyjnej chemioterapii z wykorzystaniem kapecytabiny wpłynie na rokowanie. Nie stwierdzono różnicy zarówno w czasie wolnym od choroby (udział przeżyć po 5 latach w ramieniu badanym 70,5% vs 71,3%; HR=1,02; 95%CI 0,82-1,28; p=0,84), jak i w czasie całkowitego przeżycia (udział przeżyć po 5 latach w ramieniu badanym 80,1% vs 83,1%; HR=1,17; 95%CI 0,89-1,54; p=0,252). Dodanie oksaliplatyny do kapecytabiny nie poprawia rokowania.

meetinglibrary.asco.org/record/158741/abstract

4.2. Rak jelita grubego

4.2.1. Abstrakt nr LBA 3503 – Quenet F. i wsp. "UNICANCER phase III trial of hyperthermic intra-peritoneal chemotherapy (HIPEC) for colorectal peritoneal carcinomatosis (PC): PRODIGE 7."

Do badania III fazy włączono 265 chorych z przerzutami raka jelita grubego ograniczonymi do otrzewnej i wskaźnikiem zmian w otrzewnej ≤25 (możliwe wykonanie co najmniej makroskopowej cytoredukcji chirurgicznej). Grupa eksperymentalna, po wykonaniu skutecznego zabiegu cytoredukcyjnego (granicą było pozostawienie ognisk nowotworu o średnicy <1 mm), otrzymywała HIPEC (chemioterapia dootrzewnowa w hipertermii) z wykorzystaniem oksaliplatyny w skojarzeniu z fluorouracylem z folinianem wapniowym, podanymi dożylnie. W grupie kontrolnej wykonywano tylko zabieg cytoredukcyjny. Ponadto wszyscy chorzy byli przez 6 miesięcy leczeni systemowo. Mediana czasu obserwacji wyniosła 64 miesiące. Mediana czasu całkowitego przeżycia (pierwszorzędowy punkt końcowy badania) wyniosła w obu grupach odpowiednio 41,7 i 41,2 miesięcy (HR=1,00; 95%CI 0,73-1,37; p=0,995). Nie stwierdzono również różnicy w czasie wolnym od nawrotu (mediana 13,1 vs 11,1 miesięcy; HR=0,91; 95%CI 0,69-1,19; p=0,486). Procedura HIPEC dołączona do chirurgii cytoredukcyjnej u chorych leczonych systemowo nie poprawia rokowania.

meetinglibrary.asco.org/record/158740/abstract

4.3. Rak trzustki

4.3.1. Abstrakt nr LBA 4001 Conroy T. i wsp. "Unicancer GI PRODIGE 24/CCTG PA.6 trial: A multicenter international randomized phase III trial of adjuvant mFOLFIRINOX versus gemcitabine (gem) in patients with resected pancreatic ductal adenocarcinomas."

U 493 chorych po resekcji R0 lub R1 z powodu raka trzustki porównano leczenie pooperacyjne zmodyfikowanym schematem FOLFIRINOX lub gemcytabiną. Mediana czasu wolnego od choroby (pierwszorzędowy punkt końcowy badania) wyniosła odpowiednio 21,6 i 12,8 mies. (HR=0,58; 95%CI 0,46-0,73; p<0,001), a czasu całkowitego przeżycia 54,4 i 35,0 mies. (HR=0,64; 95%CI 0,48-0,86; p=0,003). Objawy niepożądane 3.-4. stopnia wystąpiły u 76% i 51% leczonych (stopień 4. 12% i 12%), a jeden zgon spowodowany powikłaniami dotyczył pacjenta leczonego gemcytabiną. Chemioterapia wielolekowa mFOLFIRINOX była bezpieczna i wpłynęła na znamienną poprawę rokowania.

meetinglibrary.asco.org/record/159164/abstract

4.3.2.. Abstrakt nr 4004 Kunz P. i wsp. "A randomized study of temozolomide or temozolomide and capecitabine in patients with advanced pancreatic neuroendocrine tumors: A trial of the ECOG-ACRIN Cancer Research Group (E2211)."

W badaniu II fazy przeprowadzonym u 144 chorych na zaawansowane lub rozsiane, nieoperacyjne guzy neuroendokrynne trzustki porównano skuteczność temozolomidu z kapecytabiną do samego temozolomidu. Mediana czasu wolnego od progresji (pierwszorzędowy punkt końcowy badania) wyniosła 22,7 vs 14,4 mies. (HR=0,58; p=0,023), a czasu całkowitego przeżycia nie została osiągnięta vs 38 mies. (HR=0,41; p=0,012). Objawy niepożądane częściej występowały u chorych otrzymujących chemioterapię dwulekową. Chemioterapia temozolomidem z kapecytabiną była skuteczniejsza niż sam temozolomid.

meetinglibrary.asco.org/record/160190/abstract

4.4. Rak żołądka

4.4.1. Abstrakt nr 4062 – Fuchs C.S. i wsp. "Pembrolizumab (pembro) vs paclitaxel (PTX) for previously treated advanced gastric or gastroesophageal junction (G/GEJ) cancer: Phase 3 KEYNOTE-061 trial."

Do badania III fazy porównującego pembrolizumab z paklitakselem u chorych na zaawansowanego lub rozsianego raka żołądka lub połączenia przełykowo-żołądkowego, wcześniej leczonych związkiem platyny i fluoropirymidyną, włączono 595 chorych. Ekspresję PD-L1 w co najmniej 1% komórek nowotworu lub układu immunologicznego stwierdzono u 395 chorych i w tej grupie oceniono skuteczność leczenia. Pierwszorzędowymi punktami końcowymi był czas całkowitego przeżycia (granica znamienności - jednostronne p=0,0135) i czas wolny od progresji. Mediana czasu całkowitego przeżycia wyniosła 9,1 vs 8,3 mies. (HR=0,82; 95%CI 0,66-1,03; jednostronne p=0,042, różnica nieznamienna). Czas wolny od progresji u leczonych pembrolizumabem był krótszy (mediana 1,5 vs 4,1 mies.; HR=1,27; 95%CI 1,03-1,57). Objawy niepożądane 3.-5. stopnia wystąpiły odpowiednio u 14,4 i 34,8% leczonych. Pembrolizumab nie poprawia rokowania w porównaniu do paklitakselu.

meetinglibrary.asco.org/record/165896/abstract

5. Radosław Mądry – Nowotwory ginekologiczne

5.1. Rak jajnika

5.1.1. Abstrakt nr 5500 – Onda T. i wsp. "Comparison of survival between upfront primary debulking surgery versus neoadjuvant chemotherapy for stage III/IV ovarian, tubal and peritoneal cancers in phase III randomized trial: JCOG0602."

Przeprowadzono badanie kliniczne III fazy typu non-inferiority JCOG0602, porównujące cytoredukcyjny zabieg operacyjny (primary debulking surgery - PDS) z indukcyjną chemioterapią (NAC) u chorych na raka jajnika, jajowodu i otrzewnej w III/IV stopniu zawansowania. We wcześniejszych badaniach EORTC55971 i CHORUS wykazano nie gorsze wyniki leczenia pod względem całkowitego czasu przeżycia (OS) u chorych poddanych NAC. Przedstawiono wyniki ostatecznej analizy pierwotnych punktów końcowych badania JCOG0602. Mediana OS wyniosła 49,0 miesięcy w ramieniu PDS i 44,3 miesiące w ramieniu NAC. NAC, nie powinna zastępować rutynowo PDST.

meetinglibrary.asco.org/record/160510/abstract

5.1.2. Abstrakt nr 5516 – Fagotti A. i wsp. "Survival analyses from a randomized trial of primary debulking surgery versus neoadjuvant chemotherapy for advanced epithelial ovarian cancer with high tumor load (SCORPION trial)."

Wyniki wcześniejszych badań wskazywały, że indukcyjna chemioterapia (NACT) nie była gorsza od cytoredukcyjnego zabiegu operacyjnego (PDS) w odniesieniu do PFS i OS u chorych na zaawansowanego nabłonkowego raka jajnika (AEOC). Przeprowadzono badanie III fazy z losowym doborem chorych typu superiority, celem oceny wpływu NACT na PDS i pooperacyjne powikłania u chorych na AEOC z dużą masą guza w porównaniu do PDS. Do badania włączano chore na AEOC w stopniu zaawansowania IIIC/IV oraz z 8-12 punktami wg laparoskopowego indeksu predykcyjnego (PI; Fagotti score). NACT nie była lepsza od PDS w odniesieniu do PFS.

meetinglibrary.asco.org/record/160515/abstract

5.2. Rak szyjki macicy

5.2.1. Abstrakt nr 5502 – Margul D.J. i wsp. "Outcomes and costs of open, robotic, and laparoscopic radical hysterectomy for stage IB1 cervical cancer."

Do oceny 5-letnich przeżyć (5YS) chorych na płaskonabłonkowego lub gruczołowego raka szyjki macicy w stopniu zaawansowania IB1 wykorzystano dane chorych z National Cancer Database (NCDB). W latach 2010-2013 982 i 910 poddano odpowiednio ORH (otwarta radykalna histerektomia) i minimalnie inwazyjnemu zabiegowi operacyjnemu (MIS). Czas przeżycia chorych z guzem o średnicy ≥ 2 cm poddanych MIS był krótszy w porównaniu do poddanych ORH (5YS [95% CI]: 81,3% [75,6%-87,3%] w porównaniu do 90,8% (87,7%-93,9%); współczynnik ryzyka [95% CI] 2,14 [1,36-3,38], P<0,001).

Dane z Premier Healthcare Database wykorzystano do oceny powikłań pooperacyjnych, czasu pobytu (LOS), udziału ponownych przyjęć i kosztów hospitalizacji. W latach 2010-15 2830 chorych poddano radykalnej histerektomii, w tym 1277 chorych (45,1%) - ORH, 1384 (48,9%) - RRH (radykalna histerektomia z użyciem robota) i 169 (6%) – LRH (laparoskopowa radykalna histerektomia). ORH wiązała się z dłuższym LOS w porównaniu do RRH lub LRH (P<0,001). ORH wiązała się również z wyższym udziałem powikłań w porównaniu do RRH lub LRH (ORH 44,9%; RRH 13,9%; LRH 12.4%, P<0,001), w tym z większym udziałem uszkodzeń jelita, zakażeń, zaburzeń wodno-elektrolitowych, przetoczeń krwi i niedrożności przewodu pokarmowego (wszystkie P≤0,001). Udziały ponownych przyjęć do szpitala w ciągu 30 dni były podobne we wszystkich grupach (ORH 2,3%; RRH 1,4%; LRH 1,8%, P=0,17). Koszty hospitalizacji chirurgicznej były najniższe dla MIS (P<0,001).

MIS wiązał się z mniejszym udziałem powikłań i kosztami, ale dla chorych w stopniu zaawansowania IBI z guzem o średnicy ≥ 2 cm - również ze znamiennie krótszym czasem przeżycia w porównaniu do ORH.

meetinglibrary.asco.org/record/161887/abstract

5.3. Rak trzonu macicy

5.3.1. Abstrakt nr 5588 – Ko M.E. i wsp. "Differences in survival outcomes in advanced endometrial cancer due to variation in adjuvant therapy and histology."

Spośród 2 375 chorych w III stopniu zaawansowania poddanych zabiegowi operacyjnemu w latach 1999-2011 (1537 z typem endometrioidalnym, 485 z typem surowiczym, 96 z rakiem jasnokomórkowym, 257 z mięsakorakiem), 31,3% nie otrzymało leczenia uzupełniającego (AT). Pozostałe chore otrzymały wyłącznie radioterapię lub chemioterapię, jednoczesną radiochemioterapię, leczenie sekwencyjne lub typu "sandwich”. AT, oprócz jednoczesnej radiochemioterapii z późniejszą chemioterapią, wiązało się z wydłużeniem czasu całkowitego przeżycia (OS) w porównaniu do braku AT (wszystkie p<0,05). Największe obniżenie względnego ryzyka zgonu u chorych z typem endometrioidalnym stwierdzono po zastosowaniu leczenia typu "sandwich” (72%), podczas gdy u chorych na raka typu surowiczego lub jasnokomórkowego najlepsze wyniki uzyskano po zastosowaniu jednoczesnej radiochemioterapii. Zastosowanie chemioterapii w jakiejkolwiek sekwencji wydłużyło OS chorych na mięsakoraka, podczas gdy radioterapia nie miała wpływu na czas przeżycia. OS chorych na zaawansowanego raka trzonu macicy znamiennie różni się w zależności od typu histologicznego i rodzaju zastosowanego leczenia uzupełniającego.

meetinglibrary.asco.org/record/161620/abstract

6. Monika Rucińska – Nowotwory OUN

6.1. Leczenie anty PD-1

6.1.1. Abstrakt nr 2006 – Reardon D.A. i wsp. "Phase II study of pembrolizumab or pembrolizumab plus bevacizumab for recurrent glioblastoma (rGBM) patients."

Oceniono bezpieczeństwo i skuteczność pembrolizumabu (P), ludzkiego przeciwciała IgG4 przeciw PD-1, podawanego z lub bez bewacyzumabu (Bev) u chorych na nawrót rGBM (recurrent glioblastoma). P był dobrze tolerowany +/- Bev, ale miał ograniczoną aktywność w monoterapii u chorych na rGBM. Aktywność przeciwnowotworowa P w połączeniu ze standardowymi dawkami Bev była porównywalna do historycznych wyników wyłącznego leczenia Bev.

meetinglibrary.asco.org/record/162652/abstractt

6.1.2. Abstrakt nr 2008 – De Groot J.F. i wsp. "Window-of-opportunity clinical trial of a PD-1 inhibitor in patients with recurrent glioblastoma."

Do badania włączano chorych na GBM, którzy wymagali ponownego zabiegu operacyjnego z powodu nawrotu choroby. Chorym podawano dwie dawki pembrolizumabu przed zabiegiem, a następnie kontynuowano pembrolizumab do progresji lub nieakceptowalnej toksyczności. Grupę porównawczą stanowili chorzy na nawrotowe GBM, leczeni w sposób standardowy. Oceniono 21 chorych. Mediana PFS wyniosła 7 miesięcy (95% CI 4-16), a udział PFS po 6 miesiącach - 53% (95% CI 33%-86%). Analiza 35 immunologicznych markerów w masowej cytometrii wykazała, że komórki GBM są w niewielkim stopniu nacieczone przez limfocyty, ale są nacieczone przez komórki CD68+. Komórki CD68+ występowały rzadziej w grupie leczonej pembrolizumabem (n = 6) w porównaniu do chorych leczonych standardowo (n=10; P=0,01), a limfocyty Treg naciekające GBM występowały częściej u chorych leczonych pembrolizumabem (P=0,02). Pembrolizumab był dobrze tolerowany, ale udział PFS po 6 miesiącach oraz analizy immunologiczne wskazują, że leczenie wyłącznie inhibitorem PD-1 jest niewystarczające do uzyskania odpowiedzi u większości chorych na GBM, prawdopodobnie ze względu na niewielką liczbę komórek T w mikrośrodowisku guza oraz przewadze komórek CD68+.

meetinglibrary.asco.org/record/165809/abstract

6.2. Przerzuty do opon mózgowych

6.2.1. Abstrakt nr 2007 – Braistianos P.K. i wsp. "Phase II study of pembrolizumab in leptomeningeal carcinomatosis."

U około 5-8% chorych na nowotwory dochodzi do rozsiewu do opon mózgowych (leptomeningeal carcinomatosis - LMD). Przeprowadzono badanie II fazy z pembrolizumabem u chorych z LMD w przebiegu różnych nowotworów. Głównym punktem końcowej oceny był udział całkowitych przeżyć po 3 miesiącach (OS3). Wśród włączonych do badania 18 chorych udział OS3 wyniósł 44%. Pembrolizumab był dobrze tolerowany i wykazywał aktywność. Badanie płynu mózgowo-rdzeniowego pozwala na monitorowanie klonalnej ewolucji komórek guza i jego immunologicznego mikrośrodowiska.

meetinglibrary.asco.org/record/162548/abstract

6.3. Swoista immunoterapia

6.3.1. Abstarkt nr 2000 – Wick W. i wsp. "GAPVAC-101: First-in-human trial of a highly personalized peptide vaccination approach for patients with newly diagnosed glioblastoma."

W badaniu I fazy GAPVAC-101 oceniano bezpieczeństwo, immunogenność i łatwość przygotowania szczepionek podawanych wraz ze standardowym leczeniem. Szczepionkę APVAC1, zawierającą do 7 peptydów wybranych na podstawie indywidualnych biomarkerów, podawano 15 chorym od 1. cyklu uzupełniającego leczenia temozolomidem (TMZ). Analizy molekularne wykazały obecność somatycznych niesynonimicznych mutacji w komórkach GB (mediana 36). Od 4. cyklu TMZ, 11 chorych otrzymywało APVAC2 z zazwyczaj dwoma nowymi antygenami dobranymi zależnie od mutacji, prezentacji HLA i immunogenności. Niezmutowane antygeny APVAC1 wywoływały utrzymującą się odpowiedź limfocytów pamięci CD8, przynajmniej nie niższą od wywoływanej przez zmutowane antygeny. Zmutowane antygeny APVAC2 wywoływały głównie odpowiedź limfocytów pomocniczych Th1 CD4. Mediany PFS i OS wyniosły odpowiednio 14,2 i 29 miesięcy od rozpoznania u chorych, którzy otrzymali ≥1 szczepienie APVAC (N = 15). Stosowanie GAPVAC było bezpieczne i wykazywało wysoką biologiczną aktywność.

meetinglibrary.asco.org/record/162548/abstract

6.3.2. Abstrakt nr 2001 - Platten M. i wsp. "A mutation-specific peptide vaccine targeting IDH1R132H in patients with newly diagnosed malignant astrocytomas: A first-in-man multicenter phase I clinical trial of the German Neurooncology Working Group (NOA-16)."

Do badania I fazy NOA-16 włączono 33 chorych na noworozpoznane gwiaździaki III° I IV° wg WHO z mutacją IDH1R132H. Po zakończeniu radiochemioterapii 8 szczepionek z peptydem IDH1R132H podawano podskórnie przez 32 tygodnie, łącznie z podtrzymującym leczeniem temozolomidem. Głównym punktem końcowej oceny było bezpieczeństwo i immunogenność. Szczepionka NOA-16 była bezpieczna i immunogenna. Pseudoprogresja obserwowana po rozpoczęciu szczepień u 12/32 chorych (37,5%) może wskazywać na wewnątrzguzową reakcję immunologiczną.

meetinglibrary.asco.org/record/159095/abstract

7. Monika Rucińska – Nowotwory głowy i szyi

7.1. Miejscowo zaawansowane raki regionu głowy i szyi

7.1.1. Abstrakt nr 6000 – Patil V.M. i wsp. "Results of a randomized phase III study of nimotuzumab in combination with concurrent radiotherapy and cisplatin versus radiotherapy and cisplatin alone, in locally advanced squamous cell carcinoma of the head and neck."

Przeprowadzono badanie III fazy z losowym doborem chorych na miejscowo zaawansowane nowotwory regionu głowy i szyi (LASHNC) do radiochemioterapii z udziałem cisplatyny (CRT) lub do CRT w połączeniu z nimotuzumabem (NCRT). Do badania włączono 536 chorych. PFS był znamiennie dłuższy wśród leczonych NCRT (udział 2-letnich PFS 58,9% vs 49,5%, HR=0,74; 95% CI 0,56-0,95; P=0,022). Mediana PFS wyniosła 60,3 miesięcy (95% CI 294-NA) w ramieniu NCRT (P=0,023) i 21 miesięcy (95% CI 15.1-NA) w ramieniu CRT. Obserwowano również trend w kierunku wydłużenia OS (HR=0,85, 95% CI 0,65-1,10, p=0,222). Wśród działań niepożądanych w stopniach 3.-5. jedynie zapalenie błon śluzowych występowało częściej wśród leczonych NCRT (66,7% vs 55,8%, p=0,010). NCRT może stanowić nową metodę leczenia chorych na LASHNC.

meetinglibrary.asco.org/record/160242/abstract

7.1.2. Abstrakt nr 6001 – Zandberg D.P. i wsp. "Definitive cetuximab-based (CRT-CX) vs. non-cetuximab based chemoradiation (CRT) in older patients with squamous cell carcinoma of the head and neck (HNSCC): Analysis of the SEER-Medicare linked database."

Oceniano dane 2 135 chorych na HNSCC z bazy SEER połączonej z Medicare, leczonych po zatwierdzeniu w marcu 2006 roku przez FDA połączenia cetuksymabu z radioterapią (RT). Mediana wieku wyniosła 73 lata (66-104). Najczęstszymi lokalizacjami były środkowa (61%), dolna (15%) i górna część gardła (5%) oraz krtań (19%). CRT-CX wiązała się z krótszym OS w porównaniu do CRT (P<0,005) oraz podobnym do wyłącznej RT (P=0,21). Do CRT-CX częściej kwalifikowani byli starsi chorzy z obecnością chorób towarzyszących, z nowotworem zlokalizowanym w górnej lub środkowej części gardła. Zastosowanie CRT-CX w porównaniu do CRT wiązało się z krótszym OS również po uwzględnieniu czynników rokowniczych. Toksyczność obu sposobów leczenia była podobna.

meetinglibrary.asco.org/record/160240/abstract

7.2. Leczenie choroby przerzutowej

7.2.1. Abstrakt nr 6009 – McBride S.M. i wsp. "A phase II randomized trial of nivolumab with stereotactic body radiotherapy (SBRT) versus nivolumab alone in metastatic (M1) head and neck squamous cell carcinoma (HNSCC)."

Oceniono wpływ połączenia niwolumabu z radioterapią stereotaktyczną (SBRT) na wyniki leczenia chorych na rozsiane HNSCC. Było to pierwsze badanie z losowym doborem chorych oceniające efekt abskopalny. Do badania włączono 53 chorych, najczęściej napromieniano przerzuty do płuc (59%). Dołączenie SBRT do niwolumabu nie poprawiło ORR, PFS i OS.

meetinglibrary.asco.org/record/160233/abstract

7.3. Zmniejszenie intensywności leczenia.

7.3.1. Abstrakt nr 6003 – Cramer J.D. i wsp. "Treatment deintensification to surgery only for stage I human papillomavirus-associated oropharyngeal cancer."

Raki ustnej części gardła (OPC) z obecnością wirusa brodawczaka ludzkiego (HPV+) wiążą się z lepszym rokowaniem i odmienną oceną stopnia zaawansowania. W National Cancer Data Base (2010-2014) zidentyfikowano 2 463 chorych na HPV+ OPC w I stopniu zaawansowania (skorygowanym wg 8. klasyfikacji), leczonych z użyciem wyżej wymienionych metod. Porównano czas przeżycia chorych niskiego ryzyka (≤1 przerzut do węzła chłonnego bez niekorzystnych cech w badaniu mikroskopowym) i do grupy pośredniego ryzyka (przerzuty do 2-4 węzłów chłonnych, mikroskopowe przekraczanie torebki lub nacieki w naczyniach limfatycznych). Mediana czasu obserwacji wyniosła 44,3 miesiące. Udziały 4-letnich OS w grupie niskiego ryzyka wśród poddanych wyłącznie zabiegowi operacyjnemu, zabiegowi + RT (radioterapia) oraz zabiegowi + CRT (chemioradioterapia) wyniosły odpowiednio 93,0%, 95,6% i 93,0%. W grupie pośredniego ryzyka udziały 4-letnich OS wyniosły odpowiednio 92,2%, 93,3% i 93.2%.

meetinglibrary.asco.org/record/160243/abstract

7.4. Nowotwory głowy i szyi HPV (+)

7.4.1. Abstrakt nr 6005 – Tian S. i wsp. "Survival outcomes by HPV status in non-oropharyngeal head and neck cancers: A propensity score matched analysis of population level data."

Wpływ stanu HPV na nowotwory regionu głowy i szyi, inne niż raki środkowej części gardła (OPX) jest niejasna. Oceniono dane 27 954 chorych z National Cancer Data Base, w tym: 1 140 chorych na raki dolnej części gardła (HPX), 5 074 chorych na raka krtani (LX), 4 540 chorych na raka jamy ustnej (OC) i 17 200 chorych na OPX. Udziały nowotworów HPV-dodatnich wyniosły: 20,9% w HPX, 14,2% w LX, 12,2% w OC i 67,5% w OPX. Obecność HPV wiązała się z wydłużeniem OS w różnych nowotworach regionu głowy i szyi, w tym w HPX, miejscowo zaawansowanych LX i prawdopodobnie w miejscowo zaawansowanych OC.

meetinglibrary.asco.org/record/161744/abstract

8. Rafał Dziadziuszko – Nowotwory klatki piersiowej

8.1. Chirurgia

8.1.1. Abstrakt nr 8502 – Osarogiagbon R.U. i wsp. "Pragmatic study of a lymph node (LN) collection kit for non-small cell lung cancer (NSCLC) resection."

Oceniono wpływ stosowania zestawu do oceny patomorfologicznej węzłów chłonnych (pLN) na jakość patologicznego stagingu LN, powikłań związanych z zabiegiem operacyjnym oraz OS. Zestaw stosowano w 11 szpitalach w USA. Spośród 1 171 zabiegów operacyjnych przeprowadzanych przez 32 chirurgów w latach 2014-2017, zestaw zastosowało 20 chirurgów podczas 650 zabiegów (56%). Mediana czasu trwania zabiegu z wykorzystaniem zestawu była krótsza (odpowiednio 124 vs 144 minuty, p<0,0001). Zwiększył się udział przetoczeń krwi (9 vs 5%; p=0,02), ale udział innych powikłań okołooperacyjnych był podobny. Zastosowanie zestawu do oceny LN poprawiło jakość stagingu i znamiennie wydłużyło OS, nie zwiększając częstości powikłań pooperacyjnych.

meetinglibrary.asco.org/record/160034/abstract

8.2. Leczenie ukierunkowane molekularnie

8.2.1. Abstrakt nr 9013 – Rodriguez O.G. i wsp. "Combination of metformin plus TKI vs. TKI alone in EGFR(+) LUNG adenocarcinoma: A randomized phase II study.”

W badaniu II fazy 116 chorych na rozsianego gruczolakoraka płuca z mutacją EGFR przydzielono losowo do metforminy +TKI (inhibitor kinaz tyrozynowych) EGFR (n = 49) lub TKI (n = 67; lek wybrany przez badacza). Cukrzyca stanowiła kryterium wyłączające. Wykazano, że dołączenie metforminy do leczenia TKI EGFR znamiennie wydłuża PFS (14,0 miesięcy vs 10,0 miesięcy; p=0,017), OS (27,2 miesięcy vs 19,0 miesięcy, p = 0,015) oraz zwiększa udział ORR (67,4% vs 47,5%; p=0,044). Metformina jest bezpieczna w połączeniu z klasycznym leczeniem u chorych na EGFR+ NSCLC.

meetinglibrary.asco.org/record/160287/abstract

8.2.2. Abstrakt nr 9043 – Camidge D.R. i wsp. "Abstrakt nr 9013 - Rodriguez O.G. i wsp. "Combination of metformin plus TKI vs. TKI alone in EGFR(+) LUNG adenocarcinoma: A randomized phase II study."

W badaniu ALEX, obejmującym nieleczonych wcześniej chorych na NSCLC z rearanżacją ALK, wykazano wydłużenie ocenianego przez badaczy PFS wśród leczonych alektynibem w porównaniu do leczonych kryzotynibem (HR 0,47, 95% CI 0,34-0,65, p<0,001; mediana 11,1 miesięcy vs nieokreślona). Przedstawiono uaktualnione wyniki badania po medianie obserwacji dłuższej o 10 miesięcy (m). Alektynib obniżał ryzyko progresji lub zgonu o 57% w porównaniu do kryzotynibu (HR 0,43, 95% CI 0,32-0,58). Mediana PFS wyniosła odpowiednio 34,8 m vs 10,9 m, a mediana PFS u chorych z przerzutami do mózgowia przed rozpoczęciem leczenia - odpowiednio 27,7 m vs 7,4 m (HR 0,35, 95% CI 0,22-0,56) w porównaniu do 34,8 m vs 14,7 m (HR 0,47, 95% CI 0,32-0,71) u chorych bez przerzutów do mózgowia. ORR wyniósł odpowiednio 82,9% (95% CI 75,95-88,51; n=152) vs 75,5% (95% CI 67,84-82,12; n=151); mediana DOR 33,3 m (95% CI 31,1-nieosiągnięta; n=126) vs 11,1 m (95% CI 7,5-13,0; n=114). Dane dotyczące OS są nadal niedojrzałe. Mimo znamiennie dłuższego czasu leczenia alektynibem (27,0 m vs 10,8 m), udział działań niepożądanych 3.-5. stopnia (44,7% vs 51,0%), w tym działań niepożądanych prowadzących do obniżenia dawki (16,4% vs 20,5%) lub przerwania leczenia (22,4% vs 25,2%) był w tej grupie znamiennie niższy w porównaniu do leczonych kryzotynibem. Alektynib w dawce 600 mg 2 razy dziennie był skuteczniejszy niż kryzotynib (PFS HR 0,43, mediana 34,8 m vs 10,9 m), niezależnie od obecności przerzutów do mózgowia.

meetinglibrary.asco.org/record/160811/abstract

8.2.3. Abstrakt nr 9004 – Mok T. i wsp. "Dacomitinib (daco) versus gefitinib (gef) for first-line treatment of advanced NSCLC (ARCHER 1050): Final overall survival (OS) analysis."

W badaniu III fazy ARCHER 1050 wykazano znamienne wydłużenie PFS, czasu trwania odpowiedzi i czasu do niepowodzenia leczenia wśród chorych na NSCLC z mutacją EGFR leczonych dakomytynibem w porównaniu z gefitynibem. Dakomitynib stosowany w 1. linii leczenia związany był ze znamiennie dłuższym OS w porównaniu do gefitynibu. Mediana OS (95% CI) wyniosła odpowiednio 34,1 miesięcy (29,5-37,7) i 26,8 miesięcy (23,7-32,1), a udziały 30-miesięcznych przeżyć 56,2% i 46,3%.

meetinglibrary.asco.org/record/161487/abstract

8.2.4. Abstrakt nr 9005 – Nakamura A. i wsp. "Phase III study comparing gefitinib monotherapy (G) to combination therapy with gefitinib, carboplatin, and pemetrexed (GCP) for untreated patients (pts) with advanced non-small cell lung cancer (NSCLC) with EGFR mutations (NEJ009)."

W badaniu III fazy NEJ009 oceniano skuteczność połączenia inhibitora kinazy tyrozynowej (TKI) EGFR-TKI z chemioterapią zawierającą pochodne platyny w 1. linii leczenia chorych na zaawansowanego NSCLC z mutacją EGFR. Chorych na NSCLC w III/IV stopniu zaawansowania z aktywującą mutacją EGFR przydzielano losowo do leczenia gefitynibem (G) w dawce 250 mg dziennie lub do GCP (G 250 mg raz dziennie w połączeniu z karboplatyną AUC 5 i pemetreksedem w dawce 500 mg/m2 co 3 tygodnie). Głównymi punktami oceny końcowej były PFS, PFS2 (czas do drugiej progresji po cross-over) i OS. Stwierdzono znamienne wydłużenie PFS wśród leczonych GCP w porównaniu do G, nie stwierdzono różnic w PFS2. Mediana OS była znamiennie dłuższa w grupie leczonej GCP w porównaniu do G (52,2 miesięcy vs 38,8 miesięcy, HR 0,695, p=0,013).

meetinglibrary.asco.org/record/161529/abstract

8.3. Immunoterapia

8.3.1. Abstrakt nr LBA 4 – Lopes G. i wsp. "Pembrolizumab (pembro) versus platinum-based chemotherapy (chemo) as first-line therapy for advanced/metastatic NSCLC with a PD-L1 tumor proportion score (TPS) ≥ 1%: Open-label, phase 3 KEYNOTE-042 study."

W badaniu KEYNOTE-042 porównano pembrolizumab z chemioterapią w guzach z ekspresją TPS ≥1%. W badaniu KEYNOTE-042, obejmującym chorych na nieleczonego wcześniej, zaawansowanego lub rozsianego raka płuca bez aktywujących mutacji EGFR i reaaranżacji ALK, z ekspresją PD-L1 TPS ≥1%, wykazano wydłużenie OS po zastosowaniu pembrolizumabu w porównaniu do chemioterapii zawierającej pochodne platyny. Pembrolizumab znamiennie wydłużył OS u chorych z TPS ≥50% (HR 0,69), TPS ≥20% (HR 0,77) i TPS ≥1% (HR 0,81). Działania niepożądane związane z leczeniem występowały rzadziej w grupie leczonej pembrolizumabem (17,8% vs 41,0%).

meetinglibrary.asco.org/record/165950/abstract

8.3.2. Abstrakt nr 8507 – Carbone D.P. i wsp. "Efficacy and safety of rovalpituzumab tesirine in patients With DLL3-expressing, ≥ 3rd line small cell lung cancer: Results from the phase 2 TRINITY study."

Rowalpituzumab tesyryna (Rova-T) jest połączniem przeciwciała z białkiem Delta-like 3 (DLL3), atypowym ligandem Notch, którego wysoką ekspresję stwierdzono w komórkach drobnokomórkowego raka płuca (SCLC), ale nie w normalnych tkankach. Do badania TRINITY włączono chorych na SCLC z progresją po przynajmniej 2 liniach leczenia. Rova-T wykazał aktywność przeciwnowotworową oraz akceptowalny profil bezpieczeństwa, ze znaczącym OS i PFS.

meetinglibrary.asco.org/record/160032/abstract

8.3.3. Abstrakt nr 9002 – Sociński M.A. i wsp. "Overall survival (OS) analysis of IMpower150, a randomized Ph 3 study of atezolizumab (atezo) + chemotherapy (chemo) ± bevacizumab (bev) vs chemo + bev in 1L nonsquamous (NSQ) NSCLC."

W badaniu III fazy IMpower150 oceniono skuteczność atezolizumabu w połączeniu z chemioterapią (karboplatyna [C] + paklitaksel [P]) bez lub z udziałem bewacyzumabu (odpowiednio ramię A i B) w porównaniu do CP w połączeniu z bewacyzumabem (ramię C) w 1. linii leczenia chorych na niepłaskonabłonkowego (NSQ) raka płuca. Stwierdzono wydłużenie PFS wśród leczonych z udziałem atezolizumabu. Przedstawiono wstępne wyniki dotyczące OS - było dłuższe wśród leczonych z udziałem atezolizumabu (ramię B vs C; HR 0,78, 95% CI 0,64-0,96; P=0,016). Nie stwierdzono różnic pomiędzy leczonymi w ramieniu A vs C (HR 0,88; 95% CI 0,72-1,08; P=0,204). W badaniu IMpower150 wykazano znamienne wydłużenie OS wśród leczonych atezolizumabem w połączeniu z CP i bewacyzumabem w porównaniu do CP w połączeniu z bewacyzumabem w 1. linii leczenia u chorych na NSQ NSCLC. Nie wystąpiły nowe toksyczności.

meetinglibrary.asco.org/record/160275/abstract

8.3.4. Abstrakt nr 9003 – Arbour K.C. i wsp. "Deleterious effect of baseline steroids on efficacy of PD-(L)1 blockade in patients with NSCLC."

Oceniono wpływ stosowania steroidów na skuteczność leczenia inhibitorami PD-(L)1. 640 chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca (NSCLC), którzy rozpoczynali leczenie jednym z inhibitorów PD-(L)1 w Memorial Sloan Kettering Cancer Center i Gustave Roussy Cancer Center, podzielono na 2 grupy: otrzymujących ≥10 mg i otrzymujących <10 mg ekwiwalentów prednizonu lub nie leczonych steroidami. 14% (90/640) otrzymywało ≥10 mg prednizonu dziennie w dniu rozpoczynania leczenia inhibitorem PD-(L)1. Wskazaniem do stosowania steroidów była duszność (33%), zmęczenie (21%) i przerzuty do mózgowia (19%). Stosowanie steroidów w dawce ≥10 mg prednizonu u chorych na NSCLC leczonych inhibitorami PD-(L)1 wiązało się z niższym ORR (p=0,05) oraz krótszym PFS (p=0,03) i OS (p<0,001). Zaleca się ostrożność przy stosowaniu steroidów przy rozpoczynaniu leczenia inhibitorami PD-(L)1.

meetinglibrary.asco.org/record/160292/abstract

9. Piotr Rutkowski – Mięsaki, czerniaki

9.1. Czerniaki

9.1.1. Abstrakt nr 9501 – Leiter U.M. i wsp. "Final analysis of DECOG-SLT trial: Survival outcomes of complete lymph node dissection in melanoma patients with positive sentinel node.”

W badaniu 3. fazy DECOG-SLT oceniano, czy uzupełniająca limfadenektomia (CLND) poprawia przeżycia w porównaniu z obserwacją u chorych z dodatnią biopsją węzła wartowniczego (SLNB). Ocenie poddano 473 chorych. Głównym punktem końcowym było przeżycie wolne od przerzutów odległych (distant metastasis-free survival, DMFS). Przeżycie wolne od nawrotu choroby (recurrence-free survival; RFS) i całkowite (overall survival; OS) stanowiły wtórne punkty końcowe. Przy medianie okresu obserwacji 72 miesiące nie stwierdzono istotnych różnic w 5-letnich DMFS między grupą obserwowaną i poddaną CLND: 68% vs 65% (HR1.08 (90%CI 0,83; 1,39), P=0,65). Nie obserwowano również różnic w 5-letnich RFS i OS pomiędzy grupami. Przerzuty do regionalnych węzłów chłonnych stwierdzono w 10,8% w grupie CLND i 16,3% w grupie poddanej obserwacji (p=0,11).

meetinglibrary.asco.org/record/159082/abstract

9.1.2. Abstrakt nr 9502 - Weber J.S. i wsp. "Adjuvant therapy with nivolumab (NIVO) versus ipilimumab (IPI) after complete resection of stage III/IV melanoma: Updated results from a phase III trial (CheckMate 238).”

Przedstawiono zaktualizowane dane z badania CheckMate 238, porównującego uzupełniające leczenia niwolumabem i ipilimumabem po resekcji czerniaka skóry w stopniu zaawansowania III lub IV. Po okresie obserwacji co najmniej 24 miesięcy przeżycia wolne od nawrotu choroby (RFS) i przeżycia wolne od przerzutów odległych (DMSF) były znamiennie dłuższe dla ramienia z niwolumabem niż z ipilimumabem (odpowiednio: iloraz szans 0,66, p<0,0001 i 0,76, p=0,034; 24-miesięczne RFS 62,6% vs 50,2%), również we wszystkich podgrupach stopniach zaawansowania.

meetinglibrary.asco.org/record/159076/abstract

9.1.3. Abstrakt nr 9504 – Dummer R. i wsp. "Overall survival in COLUMBUS: A phase 3 trial of encorafenib (ENCO) plus binimetinib (BINI) vs vemurafenib (VEM) or enco in BRAF-mutant melanoma.”

Zaprezentowano wyniki całkowitych przeżyć w badaniu COLUMBUS u chorych na zaawansowanego czerniaka z obecnością mutacji BRAFV600, w którym porównano skojarzone leczenie inhibitorem BRAF enkorafenibem (ENCO) z inhibitorem MEK binimetynibem (BINI) oraz wemurafenib lub enkorafenib w monoterapii. Mediana PFS dla COMBO ENCO i BINI 450 wyniosła 14,9 miesiąca. Mediana OS wyniosła 33,6 miesiąca (95% CI, 24,4-39,2) dla COMBO ENCO i BINI 450, 23,5 miesiąca (95% CI 19,6-33,6) dla ENCO300 i 16,9 miesiąca (95% CI 14,0-24,5) dla wemurafenibu. Ryzyko zgonu było istotnie mniejsze dla COMBO450 vs VEM (HR 0,61 [95% CI 0,47-0,79].

meetinglibrary.asco.org/record/159079/abstract

9.2. Inne nowotwory skóry

9.3.1. Abstrakt nr 9505 – Topalian S.L. i wsp. "Nivolumab (Nivo) as neoadjuvant therapy in patients with resectable Merkel cell carcinoma (MCC) in CheckMate 358."

25 chorych na resekcyjnego raka z komórek Merkla (MCC) w stopniu IIA-IV otrzymało niwolumab (zaplanowane były 2 dawki w dniu 1. i 15.) przed leczeniem chirurgicznym zaplanowanym w dniu 29. 22 chorych poddano operacji, 3 nie operowano – 1 z powodu progresji choroby i 2 z powodu toksyczności leczenia 2.-3. stopnia. U 80% chorych obserwowano regresję nowotworu, jedynie u 2 chorych stwierdzono nawrót.

meetinglibrary.asco.org/record/159078/abstract

9.3.2. Abstrakt nr 9507 – Nghiem P. i wsp. "Two-year efficacy and safety update from JAVELIN Merkel 200 part A: A registrational study of avelumab in metastatic Merkel cell carcinoma progressed on chemotherapy."

Przedstawiono zaktualizowane dane z części A badania klinicznego II fazy JAVELIN Merkel 200 z awelumabem w leczeniu chorych na rozsianego raka z komórek Merkla (MCC) po progresji na chemioterapii, przy okresie obserwacji co najmniej 2 lata. Spośród 88 chorych 9 (10,2%) kontynuuje leczenie; potwierdzony ORR wyniósł 33% (CR 11,4%). Długotrwałe odpowiedzi pozwoliły na uzyskanie stabilizacji PFS (29% po roku i 26% po 2 latach). Mediana OS wyniosła 12,6 miesiąca, a odsetek 2-letnich OS – 36% (50% po roku). U 10 chorych (11,4%) wystąpiły zdarzenia niepożądane w stopniu ≥3, u 20 chorych (22,7%) wystąpiły AE związane z układem immunologicznym.

meetinglibrary.asco.org/record/161628/abstract

9.4. Mięsaki tkanek miękkich

9.4.1. Abstrakt nr 11508 – Le Cesne A. i wsp. "Results of a prospective randomized phase III T-SAR trial comparing trabectedin (T) vs best supportive care (BSC) in patients with pretreated advanced soft tissue sarcoma (ASTS): A French Sarcoma Group (FSG) trial.”

Oceniono skuteczność trabektedyny (T) w porównaniu z leczeniem wspomagającym (BSC) u chorych na zaawansowane mięsaki tkanek miękkich (ASTS) po niepowodzeniu przynajmniej jednej linii leczenia zawierającego antracykliny (maksymalnie 3 linie wcześniejszego leczenia). 103 chorych poddano randomizacji w stosunku 1:1 do leczenia T lub BSC do progresji choroby (PD) lub nieakceptowalnej toksyczności. Mediana PFS wyniosła 3,1 miesiąca w ramieniu T vs 1,5 miesiąca w BSC (p<0,0001; HR 0,39), zaś w grupie L-mięsaków, odpowiednio 5,1 miesiąca vs 1,4 miesiąca, z kolei w pozostałych typach mięsaków nie stwierdzono różnic w aktywności trabektedyny i BSC.

meetinglibrary.asco.org/record/161651/abstract

9.4.2. Abstrakt nr 11500 – Gounder M.M. i wsp. "Phase III, randomized, double blind, placebo-controlled trial of sorafenib in desmoid tumors (Alliance A091105).”

Potwierdzono skuteczność pazopanibu w porównaniu z placebo (randomizacja 2:1) w grupie 87 chorych na nieresekcyjną postępującą lub związaną z dolegliwościami włókniakowatość głęboką. Mediana PFS wyniosła 9,4 miesiąca dla placebo w porównaniu z nieosiągnieciem jej w grupie leczonej sorafenibem (p<0,0001).

meetinglibrary.asco.org/record/160663/abstract

9.4.3. Abstrakt nr 11502 – Tap W.D. i wsp. "Final results of ENLIVEN: A global, double-blind, randomized, placebo-controlled, phase 3 study of pexidartinib in advanced tenosynovial giant cell tumor (TGCT)."

Tenosynowialny guz olbrzymiokomórkowy (TGCT) to rzadki nowotwór związany z nadekspresją CSF-1. W badaniu oceniono aktywność selektywnego inhibitora CSF-1 peksydartynibu (Pex) w porównaniu do placebo u 120 chorych (randomizacja 1:2) na objawowego TGCT. ORR wg RECIST w populacji ITT wyniósł 39,3% vs 0% (p<0,0001). Przy medianie okresu obserwacji wynoszącej 6 miesięcy u żadnego z chorych odpowiadających na leczenie nie nastąpiła progresja. Po leczeniu Pex zaobserwowano również znamienną poprawę czynnościową. Toksyczność wątrobowa występowała częściej przy leczeniu Pex; 8 chorych zakończyło leczenie z tego powodu.

meetinglibrary.asco.org/record/160669/abstract

9.5. GIST

9.5.1. Abstrakt nr 11511 – George S. i wsp. "Mutation profile of drug resistant gastrointestinal stromal tumor (GIST) patients (pts) enrolled in the phase 1 study of DCC-2618."

Oceniono profil mutacji (wycinki guza i osocze) u 132 chorych na zaawansowanego GIST po kilku liniach leczenia, włączonych do badania klinicznego I fazy z nowym inhibitorem pan-KIT/PDGFRa – DCC-2618. W grupie analizowanych 77 chorych zidentyfikowano aktywujące mutacje KIT lub PDGFRA w wyjściowym ctDNA w 71%, u 53 chorych mutacje KIT, w tym u 16 chorych w eksonie 13/14 i u 33 chorych w eksonie 17/18, przy czym wielu chorych miało mutacje w obu tych eksonach. 76% spośród 136 chorych nadal otrzymuje leczenie DCC-2618.

meetinglibrary.asco.org/record/161766/abstract

9.5.2. Abstrakt nr 11531 – Rutkowski P. i wsp. "The prognostic value of blood neutrophil-to-lymphocyte ratio (NLR) factor in advanced gastrointestinal stromal tumors (GIST) treated with sunitinib after imatinib failure."

Do analizy włączono 146 z 230 chorych na nieoperacyjnego lub przerzutowego GIST, leczonych sunitynibem po niepowodzeniu terapii imatynibem. U wszystkich chorych oceniono wyjściowo stosunek bezwzględnej liczby neutrocytów do limfocytów (neutrophil-to-lymphocyte ratio, NLR) krwi obwodowej, następnie po 3 miesiącach leczenia i przy progresji choroby (lub ostatniej obserwacji). Wartość odcięcia NLR wyniosła 2,4. Mediana przeżycia wolnego od progresji (PFS) i odsetek 2- i 5-letniego PFS wynosiły odpowiednio 12 miesięcy, 27% i 5%, a mediana przeżycia całkowitego (OS), odsetek 2- i 5-letniego OS odpowiednio 23 miesiące, 48% i 14%. Chorzy z NLR > 2,4 w momencie rozpoczęcia leczenia mieli istotnie krótsze OS i PFS: mediana OS dla NLR≤2,4 wyniosła 30 miesięcy vs 16,4 miesiąca dla NLR>2,4 (p=0,002); mediana PFS wyniosła odpowiednio 18,2 vs 9,6. W analizie wieloczynnikowej PFS uwzględniającej wskaźnik mitotyczny, lokalizację guza pierwotnego i obecność mutacji w eksonie 11 KIT, NLR również był znamienny (HR 1,96; p=0,001). Wartość NLR miała również znaczenie prognostyczne dla OS przy ostatniej obserwacji lub progresji choroby (p<0,001).

meetinglibrary.asco.org/record/162726/abstract

10. Renata Zaucha – Chłoniaki

10.1. Chłoniaki

10.1.1. Abstrakt nr 7500 – Casasnovas O. i wsp. "Randomized phase III study comparing an early PET driven treatment de-escalation to a not PET-monitored strategy in patients with advanced stages Hodgkin lymphoma: Final analysis of the AHL2011 LYSA study.”

W badaniu III fazy AHL 2011 porównano wyniki leczenia chorych, u których modyfikowano leczenie zależnie od wyników PET po 2 cyklach BEA (PET2) i w grupie leczonej bez uwzględnienia wyniku PET2. Na podstawie PET2 w ramieniu badanym 346 chorych (84%) otrzymało 4 cykle ABVD i 51 chorych (12%) 4 dodatkowe cykle BEA. Toksyczność leczenia była znamiennie wyższa u chorych, którzy otrzymali 6 cykli BEA w porównaniu do 2 cykli BEA z 4 cyklami ABVD, z większym udziałem działań niepożądanych w stopniu ≥3 (niedokrwistość 11% vs 2%, leukopenia 85% vs 74%, małopłytkowość 44% vs 15%, posocznica 7% vs 3%) oraz SAE (45% vs 28%; p < 10-4). Po medianie czasu obserwacji 50 miesięcy udział 5-letnich PFS był podobny w ramieniu standardowym (86,2%) i w ramieniu z leczeniem zależnym od wyniku PET2 (85,7%; p=0,68). Obecność choroby w PET2 wiązała się ze znamiennie niższym 5-letnim PFS w porównaniu do ujemnego wyniku (70,7% vs 88,9%; p < 0,0001). OS było podobne w obu grupach. Dostosowywanie intensywności leczenia do wyniku PET wykonanego po 2 cyklach BEA jest bezpieczne i wiąże się ze zmniejszeniem toksyczności leczenia przy zachowaniu jego skuteczności.

meetinglibrary.asco.org/record/159491/abstract

10.1.2. Abstrakt nr 7503 – Fowler N.H. i wsp. "RELEVANCE: Phase III randomized study of lenalidomide plus rituximab (R2) versus chemotherapy plus rituximab, followed by rituximab maintenance, in patients with previously untreated follicular lymphoma.”

W wieloośrodkowym, randomizowanym badaniu III fazy RELEVANCE u nieleczonych chorych na chłoniaka grudkowego (FL) grade 1-3a, ze wskazaniami do leczenia według kryteriów GELF, w ramieniu badanym podawano lenalidomid 20 mg/d (d2-22/28 przez 6-12 cykli) oraz rytuksymab 375 mg/m2 (co tydzień przez 6 cykli). W przypadku uzyskania odpowiedzi kontynuowano lenalidomid (w dawce 10 mg/d do 18 cykli) i rytuksymab (przez 12 cykli co 8 tygodni). W ramieniu kontrolnym podawano rytuksymab z chemioterapią (R-CHOP, R-bendamustyna lub R-CVP), z leczeniem podtrzymującym rytuksymabem przez 12 cykli (co 8 tygodni). Oceniono CR/CRu w 120 tygodniu i PFS. Połączenie rytuksymabu z lenalidomidem miało podobną skuteczność przy odmiennym profilu toksyczności w porównaniu do standardowego leczenia.

meetinglibrary.asco.org/record/159471/abstract

10.2. Szpiczak mnogi

10.2.1. Abstrakt nr 8007 – Raje N.S. i wsp. "bb2121 anti-BCMA CAR T-cell therapy in patients with relapsed/refractory multiple myeloma: Updated results from a multicenter phase I study.”

Bb2121 jest chimerycznym receptorem (CAR) komórek T drugiej generacji, który łączy się z antygenem BCMA, co powoduje niszczenie komórek szpiczaka. W pierwszym u ludzi badaniu prospektywnym, oceniono skuteczność i tolerancję bb2121 u chorych na nawrotowego lub opornego na leczenie szpiczaka mnogiego. Bb2121 wykazuje obiecującą skuteczność przy dawce ≥ 150 × 106 CAR T cells, pozwala na uzyskanie głębokich i długotrwałych odpowiedzi w tej grupie chorych. Towarzyszące działania niepożądane, tj. zespół uwalniania cytokin i neurotoksyczność poddawały się leczeniu i występowały w akceptowalnym stopniu nasilenia.

meetinglibrary.asco.org/record/160693/abstract

10.2.2. Abstrakt nr 8007 – Krauss A.C. i wsp. "FDA analysis of pembrolizumab trials in multiple myeloma: Immune related adverse events (irAEs) and response.”

FDA poddała analizie wyniki badań klinicznych KEYNOTE 185 (KN185) i KEYNOTE 183 (KN183), w których stosowano odpowiednio pomalidomid i deksametazon (PomDex) z lub bez pembrolizumabu oraz lenalidomid i deksametazon (LenDex) z lub bez pembrolizumabu, odpowiednio u chorych na szpiczaka mnogiego (MM) ze wznową/oporną progresją (RR) lub u nieleczonych wcześniej chorych na niedawno rozpoznanego (ND) MM, niezakwalifikowanych do leczenia z udziałem autologicznego przeszczepienia komórek macierzystych. Decyzją FDA wstrzymano oba badania w lipcu 2017 z powodu gorszego OS w grupach leczonych z udziałem pembrolizumabu. Wystąpienie działań niepożądanych związanych z immunoterapią (irAE) może się wiązać z odpowiedzą na leczenie inhibitorami punktów kontrolnych układu immunologicznego. Oceniono OS, bezpieczeństwo i udział obiektywnych odpowiedzi (ORR) wśród chorych z i bez irAEs w badaniach KN185 i KEYNOTE 183. W badaniu KN183 u 58% chorych leczonych pembrolizumabem wystąpiły irAE; wyniki nie różniły się znamiennie w porównaniu do chorych bez irAE. Stwierdzono trend w kierunku zwiększenia ORR (49%) u chorych z irAE w ramieniu kontrolnym (PomDex) w porównaniu do 33% w grupie bez irAE. W badaniu KN185 ORR u chorych na NDMM z irAE był wyższy w porównaniu do chorych bez irAE.

meetinglibrary.asco.org/record/160685/abstract

11. Renata Zaucha – Leczenie wspomagające

11.1. Zapalenie błon śluzowych jamy ustnej

11.1.1. Abstrakt nr 6006 – Anderson C.M. i wsp. "Results of a randomized, placebo (PBO) controlled, double-blind P2b trial of GC4419 (avisopasem manganese) to reduce duration, incidence and severity and delay onset of severe radiation-related oral mucositis (SOM) in patients (pts) with locally advanced squamous cell cancer of the oral cavity (OC) or oropharynx (OP).”

W prospektywnym podwójnie zaślepionym badaniu z losowym doborem chorych oceniono skuteczność GC4419 (avisopasem manganese) w leczeniu ciężkiego popromiennego zapalenia błon śluzowych (SOM) u chorych na miejscowo zaawansowane nowotwory jamy ustnej i gardła środkowego poddanych radiochemioterapii (RCT; IMRT 70 Gy, konwencjonalnie frakcjonowana, ≥50 Gy na >2 obszary jamy ustnej z cisplatyną podawaną raz w tygodniu lub raz na 3 tygodnie). Około 70% chorych leczonych tą metodą doświadcza SOM w 3. lub 4. stopniu wg WHO. Jest to spowodowane wywołanym przez promieniowanie jonizujące nagłym wzrostem stężenia wolnych rodników. GC4419, jako mimetyk dysmutazy nadtlenkowej, przerywa ten proces poprzez indukowanie reakcji, w której nadtlenek jest przekształcany w H2O2, co wykazano w badaniu 1b/2a fazy. Przedstawiono wyniki stosowania GC4419 w dawce 30 lub 90 mg w porównaniu do placebo w 60-minutowym wlewie i.v. przed każdą frakcją RT w grupie 223 chorych. OM oceniano dwa razy w tygodniu wg skali WHO podczas RCT do 8 tygodnia po leczeniu. Porównano czas trwania ciężkiego OM, czas do wystąpienia SOM i częstość występowania SOM. GC4419 w dawce 90 mg obniżał SOM w zakresie badanych punktów końcowych, w tym znamiennie skracał czas jego trwania. Nie stwierdzono znamiennej toksyczności po zastosowaniu GC4419, ani nasilenia przezeń toksyczności związanej z cisplatyną czy radioterapią.

meetinglibrary.asco.org/record/160236/abstract

11.2. Bóle stawów u chorych na raka piersi podczas leczenia inhibitorami aromatazy

11.2.1. Abstrakt nr 10000 – Shen S. i wsp. "Omega-3 fatty acid use for obese breast cancer patients with aromatase inhibitor-related arthralgia (SWOG S0927).”

Przedstawiono wyniki prospektywnego badania SWOG S0927 z losowym doborem chorych, w którym oceniono wpływ kwasów tłuszczowych Omega-3 (O3-FA) na bóle stawów w grupie 249 chorych, w tym 139 z BMI < 30 (56%) oraz 110 z BMI ≥30 (44%). Wpływ O3-FA na stopień nasilenia bólu stawów oceniano według Brief Pain Inventory (BPI) przed leczeniem, a następnie po 6, 12 i 24 tygodniach. U chorych z BMI ≥30 stosowanie O3-FA wiązało się ze znamiennym zmniejszeniem bólów stawów związanych z leczeniem inhibitorami aromatazy (AI) oraz ze znamiennym obniżeniem stężenia trójglicerydów w porównaniu do placebo

meetinglibrary.asco.org/record/159521/abstract

11.3. Palenie tytoniu a leczenie przeciwnowotworowe

11.3.1. Abstrakt nr 6505 – Park E.R. i wsp. "Integrating tobacco treatment into cancer care: A first snapshot of RCT findings.”

Z powodu braku dowodów, leczenie uzależnienia od nałogu tytoniowego (TT) nie jest łączone z leczeniem onkologicznym. W badaniu z losowym doborem w grupie 303 chorych oceniono korzyść z aktywnego poradnictwa wraz z leczeniem (grupa IG) w porównaniu do standardowego poradnictwa (grupa CG). W obu grupach stosowano 4 cotygodniowe telefoniczne porady motywacyjne, a chorzy w IG mieli dodatkowo cztery porady dwa razy w tygodniu, a następnie trzy dodatkowe porady co miesiąc oraz otrzymali bezpłatne zaopatrzenie w TT na 12 tygodni (plastry lub pastylki z nikotyną oraz wareniklinę lub bupropion). Udział rzucenia palenia oceniany po 6 miesiącach był znamiennie wyższy w grupie IG.

meetinglibrary.asco.org/record/166167/abstract

11.3.2. Abstrakt nr 1561 – Warren G.W. i wsp. "Smoking cessation after a cancer diagnosis and survival in cancer patients.”

Na podstawie dostępnych w Pubmed wyników badań przeprowadzonych od 2000 roku w grupach co najmniej 100-osobowych oceniono wpływ rzucenia palenia tytoniu na wyniki leczenia. Poddano analizie dane z 7 badań prospektywnych i 3 retrospektywnych. W 3 prospektywnych badaniach kontynuowanie palenia zwiększało ryzyko zgonu ze wszystkich przyczyn w porównaniu do osób, które nigdy nie paliły, a ryzyko zgonu u osób, które rzuciły palenie było pośrednie. W 7 badaniach porównujących rzucenie palenia z kontynuowaniem nałogu mediana ryzyka zgonu wśród osób, które rzuciły palenie wyniosła 0,55 (zakres 0,19-0,92) w porównaniu do osób, które je kontynuowały, w tym w 6 na 7 badań stwierdzono w tej grupie znamienne obniżenie ryzyka zgonu.

meetinglibrary.asco.org/record/164008/abstract

11.4. Denozumab we wczesnym raku piersi

11.4.1. Abstrakt nr 501 – Coleman R.E. i wsp. "Randomized phase III study comparing an early PET driven treatment de-escalation to a not PET-monitored strategy in patients with advanced stages Hodgkin lymphoma: Final analysis of the AHL2011 LYSA study.”

Oceniono skuteczność dołączenia denozumabu - inhibitora liganda RANK (Dmab) do standardowego (neo)adiuwantowego leczenia chorych na wczesnego raka piersi EBC wysokiego ryzyka. 4 509 chorych na EBC (93,5% z przerzutami do pachowych węzłów chłonnych) przydzielono losowo do standardowego miejscowo-regionalnego i leczenia (neo)adiuwantowego w połączeniu z Dmab w dawce 120 mg podskórnie lub placebo 6 x co miesiąc, a następnie co 3 miesiące do 5 lat. Oprócz standardowo wykonywanych badań kontrolnych co rok wykonywano CT i scyntygrafię kości. Głównym punktem końcowej oceny był czas wolny od przerzutów do kości. Nie stwierdzono korzyści pod postacią zmniejszenia udziału nawrotów i zgonów po dołączeniu Dmab do standardowego leczenia.

meetinglibrary.asco.org/record/160258/abstract

12. Aleksandra Łacko – Rak piersi

12.1. Leczenie uzupełniające

12.1.1.Abstrakt nr LBA1 Sparano J.A. i wsp. "TAILORx: Phase III trial of chemoendocrine therapy versus endocrine therapy alone in hormone receptor-positive, HER2-negative, node-negative breast cancer and an intermediate prognosis 21-gene recurrence score.”

Test oceniający ekspresję 21-genów (Oncotype DX Recurrence Score; RS) u chorych na raka piersi z ekspresją receptorów hormonalnych, bez ekspresji HER2 oraz bez przerzutów do pachowych węzłów chłonnych pozwala oszacować ryzyko odległego nawrotu. RS 0-10 wiąże się z niskim ryzykiem nawrotu po wyłącznej hormonoterapii, a RS ≥26 stanowi czynnik predykcyjny korzyści z zastosowania dodatkowo chemioterapii. Przeprowadzono prospektywne badanie z losowym doborem chorych, porównujące hormonoterapię (ET) z chemioterapią i hormonoterapią (CET) u chorych z grupy pośredniego ryzyka (RS 11-25). Chore z guzami o średnicy 1,1-5,0 cm (lub 0,6-1,0 cm oraz cechą G2-G3) przydzielano losowo do ET lub CET. Głównym punktem końcowej oceny był czas wolny od inwazyjnego raka (iDFS). Spośród 10 253 chorych włączonych do badania, RS 11-25 stwierdzono u 65,5%. ET nie była gorsza od CET w odniesieniu do iDFS (HR = 1,08, 95% przedział ufności [CI] 0,94, 1,24; p = 0,26) w grupie zgodnej z intencją leczenia (ITT), czasu wolnego od rozsiewu (HR = 1,03; p = 0,80), czasu wolnego od nawrotu (RFI; HR 1,12, p=0,28) i czasu całkowitego przeżycia (HR 0,97, p=0,80). Znamiennym czynnikiem ryzyka nawrotu choroby był wiek (iDFS p=0,03; RFI p=0,02).

meetinglibrary.asco.org/record/161490/abstract

12.1.2. Abstrakt nr 503 Regan M.M. i wsp. "Absolute improvements in freedom from distant recurrence with adjuvant endocrine therapies for premenopausal women with hormone receptor-positive (HR+) HER2-negative breast cancer (BC): Results from TEXT and SOFT.”

W badaniach TEXT I SOFT chore na raka piersi z obecnością receptorów hormonalnych i przed menopauzą przydzielano losowo do leczenia eksemestanem w połączeniu z supresją funkcji jajników (E+OFS), tamoksyfenem + OFS (T+OFS) lub wyłącznie T. Przedstawiono wyniki po medianie obserwacji 8,5 roku. Do badań TEXT i SOFT włączono 4 891 chorych. Punktem końcowej oceny był czas wolny od rozsiewu (distant recurrence-free interval – DRFI). Chore na raka piersi HR+/HER2- przed menopauzą z wysokim ryzykiem nawrotu wg cech kliniczno-patologicznych mogą odnieść korzyść pod postacią bezwzględnego zwiększenia udziału 8-letnich DRFI o 10-15% po E+OFS w porównaniu do T+OFS lub T. Dla chorych z grupy niskiego ryzyka potencjalna korzyść z eskalowania leczenia hormonalnego w porównaniu do wyłącznego leczenia T jest niewielka, a dla chorych pośredniego ryzyka może wynieść 4-5%.

meetinglibrary.asco.org/record/160255/abstract

12.1.3. Abstrakt nr 506 – Earl H.R. i wsp. "PERSEPHONE: 6 versus 12 months (m) of adjuvant trastuzumab in patients (pts) with HER2 positive (+) early breast cancer (EBC): Randomised phase 3 non-inferiority trial with definitive 4-year (yr) disease-free survival (DFS) results.”

Uzupełniające leczenie trastuzumabem znamiennie poprawia wyniki leczenia chorych na wczesnego HER2+ raka piersi. Krótsze leczenie niż trwające rok (przyjęte na podstawie badań rejestracyjnych) pozwoliłoby zmniejszyć toksyczność i koszty, przy podobnej skuteczności. W badaniu III fazy PERSEPHONE porównywano 6- i 12-miesięczne uzupełniające leczenie trastuzumabem. Do badania włączono 4 089 chorych, w tym 69% z obecnością ER, 41% leczonych z udziałem antracyklin, 49% - z udziałem antracyklin i taksoidów oraz 10% - z udziałem taksoidów. Udział 4-letnich przeżyć bez nawrotu wyniósł w obu ramionach 89% (95% CI 88%-91%). W grupie leczonej przez 6 miesięcy stwierdzono mniej zdarzeń sercowych (4% vs 8% przerwało leczenie z powodu kardiotoksyczności; p<0,0001). 6-miesięczne uzupełniające leczenie trastuzumabem nie było gorsze od leczenia 12-miesięcznego.

meetinglibrary.asco.org/record/160257/abstract

12.1.4. Abstrakt nr 507 – Guarneri V. i wsp. "De-escalated treatment with trastuzumab-pertuzumab-letrozole in patients with HR+/HER2+ operable breast cancer with Ki67 response after 2 weeks letrozole: Final results of the PerELISA neoadjuvant study.”

Wyniki badań nad indukcyjną chemioterapią w połączeniu z leczeniem anty-HER2 wskazują na niższy udział całkowitych remisji patologicznych (pCR) u chorych na raka piersi HER2+/HR+ vs HER2+/HR-. Celem badania II fazy PerELISA była ocena skuteczności zmniejszenia intensywności indukcyjnego leczenia w grupie chorych na raka piersi HER2+/HR+ na podstawie odpowiedzi Ki67 na krótkie leczenie letrozolem (L). Chore na operacyjnego raka piersi HER2+/HR+ BC otrzymywały letrozol przez 2 tygodnie, a następnie leczenie oparte na wyniku Ki67 w ponownej biopsji. Chore ze względnym obniżeniem Ki67 o ≥20% kontynuowały leczenie L oraz rozpoczynały leczenie trastuzumabem (T) i pertuzumabem (P) co 21 dni przez 5 cykli. U chorych bez odpowiedzi Ki67 przerywano podawanie L i rozpoczynano leczenie paklitakselem (13 cotygodniowych cykli) w połączeniu z P i T. Głównym celem oceny był udział pCR w piersi i pachowych węzłach chłonnych. pCR stwierdzono u 9 chorych (20,5%). Udział pCR był znamiennie wyższy w grupie HER2-enriched (wg PAM50) w porównaniu do innych podtypów (45,5% vs 13,8%, p=0,042). Typ molekularny był znamiennie związany z udziałem odpowiedzi Ki-67 (p<0,001). Udział odpowiedzi Ki67 wśród chorych z podtypem luminalnym w porównaniu do podtypów nieluminalnych wyniósł odpowiednio 92,6% i 44%. Chore na raka piersi HER2-enriched z odpowiedzią Ki67 mogą odnieść korzyść z mniej intensywnego leczenia.

meetinglibrary.asco.org/record/160260/abstract

12.2. Zaawansowany rak piersi.

12.2.1. Abstrakt nr 1000 – Slamon D.J. i wsp. "Ribociclib (RIB) + fulvestrant (FUL) in postmenopausal women with hormone receptor-positive (HR+), HER2-negative (HER2–) advanced breast cancer (ABC): Results from MONALEESA-3.”

Zastosowanie połączenia rybocyklibu (RIB) z letrozolem znamiennie wydłuża czas do progresji (PFS) u chorych na zawansowanego raka piersi HR+/HER2– po menopauzie. W badaniu III fazy MONALEESA-3 u chorych na zaawansowanego raka piersi HR+/HER2−, nieleczonych wcześniej hormonalnie lub po jednej linii takiego leczenia, porównano RIB + fulwestrant (FUL) z FUL + placebo. Do badania włączono 726 chorych. Zastosowanie RIB w połączeniu FUL związane było ze znamiennie dłuższym PFS w porównaniu do FUL połączonego z placebo (współczynnik ryzyka 0,593; 95% przedział ufności [CI] 0,480-0,732; p=4,10×10–7). Toksyczność leczenia była akceptowalna.

meetinglibrary.asco.org/record/158547/abstract

12.2.2. Abstrakt nr 1002 – Neven P. i wsp. "Abemaciclib for pre/perimenopausal women with HR+, HER2- advanced breast cancer.”

Abemacyklib jest wybiórczym inhibitorem CDK4/6 i jest stosowany w leczeniu zaawansowanego raka piersi HR+/HER2- w monoterapii lub w połączeniu z fulwestrantem (F). Oceniono skuteczność i bezpieczeństwo abemacyklibu w połączeniu z F w porównaniu do placebo z F u chorych w wieku przed- i okołomenopauzalnym. Do badania III fazy MONARCH 2 włączano chore na zaawansowanego raka piersi HR+/HER2- z progresją po leczeniu hormonalnym. Do badania włączono 114 chorych. Mediana PFS w grupie leczonej abemacyklibem + F nie została osiągnięta, a w ramieniu placebo + F wyniosła 10,5 miesiąca (HR 0,446; 95% CI 0,264 – 0,754; p=0,002). Abemacyklib + F w połączeniu z agonistami GnRH znamiennie wydłużył PFS i ORR i był dobrze tolerowany u przed- i okołomenopauzalnych chorych na zaawansowanego raka piersi HR+/HER2-.

meetinglibrary.asco.org/record/160554/abstract

12.2.3. Abstrakt nr LBA1006 – Baselga J. i wsp. "Phase III study of taselisib (GDC-0032) + fulvestrant (FULV) v FULV in patients (pts) with estrogen receptor (ER)-positive, PIK3CA-mutant (MUT), locally advanced or metastatic breast cancer (MBC): Primary analysis from SANDPIPER.”

Tazelizyb, silny, selektywny inhibitor PI3K, jest aktywny w liniach komórkowych raka piersi z mutacją PIK3CA. Stwierdzono również częściowe odpowiedzi u chorych na raka piersi z mutacją PIK3CA w monoterapii lub w połączeniu z fulwestrantem (FULV). Oceniono połączenie tazelizybu z FULV u chorych na miejscowo zaawansowanego lub rozsianego raka piersi ER+/HER2 z mutacją PIK3CA. W badaniu III fazy SANDPIPER chore po menopauzie z nawrotem lub progresją po leczeniu inhibitorami aromatazy przydzielano losowo do leczenia FULV w połączeniu z tazelizybem (4 mg doustnie raz dziennie) lub z placebo. Tazelizyb w połączeniu z FULV związany był ze znamiennie dłuższym PFS w porównaniu do placebo z FULV (HR = 0.70). Nie stwierdzono nowych działań niepożądanych związanych z lekiem.

meetinglibrary.asco.org/record/158535/abstract

12.2.4. Abstrakt nr 1008 – Dent R. i wsp. "Overall survival (OS) update of the double-blind placebo (PBO)-controlled randomized phase 2 LOTUS trial of first-line ipatasertib (IPAT) + paclitaxel (PAC) for locally advanced/metastatic triple-negative breast cancer (mTNBC).”

W badaniu LOTUS dołączenie doustnego inhibitora AKT ipatasertybu do paklitakselu w 1. linii leczenia chorych na rozsianego TNBC wiązało się z wydłużeniem czasu do progresji (PFS). Przedstawiono zaktualizowane wyniki dotyczące OS. Wcześniej opisane wydłużenie PFS po zastosowaniu ipatasertybu przełożyły się na trend w kierunku wydłużenia OS (~5-miesięczna różnica w medianach). Ostateczne wyniki OS w badania LOTUS spodziewane są w 2019 roku.

meetinglibrary.asco.org/record/160552/abstract

12.2.5. Abstrakt nr 1004 – Bardia A. i wsp. "Efficacy of sacituzumab govitecan (anti-Trop-2-SN-38 antibody-drug conjugate) for treatment-refractory hormone-receptor positive (HR+)/HER2- metastatic breast cancer (mBC).”

Sacytuzumab gowitekan jest nowym połączeniem SN-38, aktywnego metabolitu irynotekanu, i humanizowanego przeciwciała przeciw Trop-2 (2. antygen trofoblastyczny), którego wysoką ekspresję stwierdzono w wielu nowotworach nabłonkowych. W badaniu koszykowym I/II fazy oceniano jego aktywność u chorych na zaawansowane nowotwory. Przedstawiono wyniki u chorych na rozsianego raka piersi (mBC) HR+/ HER2-. Do badania włączono 54 chore, które wcześniej otrzymywały hormonoterapię, taksoidy (93%), antracykliny (69%) i inhibitory CDK 4/6 (69%). Sacytuzumab gowitekan wiązał się z uzyskaniem 31% obiektywnych odpowiedzi u wcześniej leczonych chorych na HR+/HER2- mBC i był dobrze tolerowany.

meetinglibrary.asco.org/record/160553/abstract

12.2.6. Abstrakt nr 508 – Litton J.K. i wsp. "Neoadjuvant talazoparib (TALA) for operable breast cancer patients with a BRCA mutation (BRCA+).”

Talazoparyb wykazał skuteczność u chorych na rozsianego raka piersi z mutacją BRCA. Oceniono udział patologicznych odpowiedzi na leczenie talazoparybem przez 6 miesięcy u chorych na operacyjnego raka piersi z mutacją BRCA. Zastosowanie doustnego talazoparybu podawanego bez chemioterapii wiązało się ze wysokim (50%) udziałem całkowitych remisji patologicznych i akceptowalną toksycznością.

meetinglibrary.asco.org/record/160762/abstract

13. Barbara Radecka – Miscellanea

13.1. Nowotwory wieku dziecięcego

13.1.1. Abstrakt nr LBA2 – Bisogno G. i wsp. "Maintenance low-dose chemotherapy in patients with high-risk (HR) rhabdomyosarcoma (RMS): A report from the European Paediatric Soft Tissue Sarcoma Study Group (EpSSG).”

Chorych (w wieku od 6 miesięcy do 21 lat) na pęcherzykowy typ RMS (RMSA – 33%) z cechą N0 lub na typ zarodkowy (RMSE – 67%) po niecałkowitym usunięciu (grupa II lub III) o niekorzystnej lokalizacji i/lub z cechą N1 (16%), z całkowitą remisją po standardowym leczeniu, składającym się z 9 cykli ifosfamidu, winkrystyny i aktynomycyny D +/- doksorubicyna, chirurgii i/lub radioterapii przydzielano losowo do zakończenia leczenia lub do podtrzymującej chemioterapii zawierającej 6 cykli winorelbiny (podawanej w dawce 25 mg/m2 i.v. w dniach 1., 8. i 15. każdego 28-dniowgo cyklu) w połączeniu doustnym cyklofosfamidem w dawce 25 mg/m2 podawanym codziennie. Oceniono dane 371 chorych. Dołączenie uzupełniającej chemioterapii znamiennie wydłuża OS u chorych na HR RMS (OS po medianie obserwacji 5 lat 87.3% vs 77.4%; p = 0.011).

meetinglibrary.asco.org/record/161695/abstract

13.1.2. Abstrakt nr 10511 – Moskowitz C.S. i wsp. "Mortality following breast cancer in survivors of childhood cancer: A report from the Childhood Cancer Survivor Study.”

Kobiety wyleczone w dzieciństwie z nowotworu mają wysokie ryzyko zachorowania na raka piersi. Oceniono ryzyko zgonu z powodu raka piersi i ze wszystkich przyczyn u 274 kobiet, który przeżyły 5 lat po zachorowaniu na nowotwór w dzieciństwie, i u których rozpoznano naciekającego raka piersi (71% ER+) lub DCIS. Mediana wieku w chwili rozpoznania raka piersi wyniosła 38 lat (zakres 20-58); 195 kobiet (71%) otrzymało w dzieciństwie radioterapię. Wyniki leczenia porównano do grupy kontrolnej z bazy SEER, dobranej pod względem wieku, rasy, stopnia zaawansowania i roku rozpoznania raka piersi (69% ER+). Ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczyny po rozpoznaniu raka piersi w grupie wcześniej leczonej z powodu nowotworu było wyższe niż w ogólnej grupie chorych na raka piersi, również wśród chorych we wczesnym stopniu zaawansowania. Ryzyko zgonu z powodu raka piersi nie było znamiennie wyższe wśród wcześniej leczonych z powodu nowotworu w dzieciństwie. Innymi przyczynami zgonu wśród wyleczonych z raka w dzieciństwie były inne nowotwory i choroby sercowo-naczyniowe.

meetinglibrary.asco.org/record/159505/abstract

13.1.3. Abstrakt nr 10512 – Scott J. i wsp. "Association of exercise with late mortality in adult survivors of childhood cancer: A report from the Childhood Cancer Survivor study.”

Oceniono związek pomiędzy intensywnością ćwiczeń fizycznych (ocenianą przez chorego [metabolic equivalent-hrs/week (MET-h/wk)] a późną umieralnością u 15 450 dorosłych leczonych w dzieciństwie z powodu nowotworu, uczestniczących w Childhood Cancer Survivor Study, w tym zmienność w intensywności ćwiczeń u 5689 osób. Podczas mediany 10 lat obserwacji zmarło 1 063 osób (811 związanych z innymi chorobami, 120 z powodu nawrotu wcześniej leczonego nowotworu, 132 z innych/nieznanych przyczyn). Udział zgonów ze wszystkich przyczyn wyniósł 11,7% (95% CI 10,57-12,80) dla 0 MET-h/wk, 8,6% (95% CI 7,42-9,72) dla 3-6 MET-h/wk, 7,4% (95% CI 6,23-8,57) dla 9-12 MET-h/wk i 8,0% (95% CI 6,50-9,45) dla 15-21 MET-h/wk (P<0,001). Wśród 5689 uczestników zwiększona intensywność ćwiczeń (+7,9 ± 4,4 MET-h/wk) w ciągu 8 lat wiązała się ze względnym obniżeniem umieralności ze wszystkich przyczyn o 40% w porównaniu do utrzymywania niskiej intensywności ćwiczeń (RR = 0,60; 95% CI 0,44 do 0,82, p = 0,01). Energiczne ćwiczenia fizyczne we wczesnej młodości i zwiększone ćwiczenia przez 8 lat wiążą się z obniżonym ryzykiem późnej umieralności dorosłych wyleczonych z nowotworu w dzieciństwie.

meetinglibrary.asco.org/record/159512/abstract

13.2. Technologie mobline.

13.2.1. Abstrakt nr 6500 – Denis F. i wsp. "Randomized trial comparing a web-mediated follow-up via patient-reported outcomes (PRO) vs. routine surveillance in lung cancer patients: Final results.”

We wcześniejszej analizie stwierdzono 7-miesięczny zysk w OS (p=0,002) po stosowaniu internetowego systemu obserwacji do oceny nawrotu w porównaniu do standardowo zaplanowanych okresowych badań obrazowych u chorych na raka płuca po zakończeniu leczenia. Przedstawiono wyniki 2-letniej obserwacji. Mimo że po wynikach analizy przeprowadzonej w trakcie badania chorzy z ramienia kontrolnego byli poddawani obserwacji jak w ramieniu badanym (cross over) OS było znamiennie dłuższe wśród chorych poddawanych obserwacji na podstawie wypełnianych w sieci formularzy PRO w porównaniu do obserwowanych z użyciem rutynowych badań CT.

meetinglibrary.asco.org/record/158423/abstract

13.3. Immunoterpia

13.3.1. Abstrakt nr 3053 – Gopalakrishnan R. i wsp. "Impact of the influenza vaccination on cancer patients undergoing therapy with immune checkpoint inhibitors (ICI).”

Z uwagi na znaną kardio-toksyczność antracyklin stosowanych w raku piersi przeprowadzono retrospektywną analizę danych chorych leczonych w Vanderbilt Ingram Cancer Center ICI w latach 2010-2017. Spośród 534 chorych leczonych ICI 72,1% otrzymało szczepionkę przeciw grypie. Działania niepożądane związane z immunoterapią (irAEs) wystąpiły z podobną częstością wśród chorych szczepionych i nieszczepionych (37,4 vs 42,6, p=0,067). Wśród nieszczepionych chorych z irAEs częściej dochodziło do śródmiąższowego zapalenia płuc (37,2 vs 17,2, p=0,023) oraz do hospitalizacji (41,5% vs 23,2% p=0,016), rzadziej występowały objawy prodromalne związane z grypą (32,2 % vs 43,7%, p=0,067), ale częściej byli hospitalizowani z powodu powikłań grypy (62,4% vs 23,2%, p=0,032). Najczęstszym powodem hospitalizacji była posocznica. Szczepienie nie miało wpływu na PFS (szczepieni 47,2 m vs nieszczepieni 43,2 m, p=0,0621), ale było związane z wydłużeniem OS (szczepieni 72 m vs 62 m nieszczepieni, p<0,001). Wiek i brak szczepienia przeciw grypie były czynnikami predykcyjnymi wystąpienia irAEs, w przeciwieństwie do typu nowotworu, liczby linii wcześniejszego leczenia, rodzaju ICI oraz chwili podania szczepienia. Sezonowe szczepienie przeciw grypie jest bezpieczne i korzystne dla chorych leczonych ICI. Szczepienie może się również wiązać z wydłużeniem OS w grupie chorych otrzymujących ICI.

meetinglibrary.asco.org/record/159210/abstract

13.3.2. Abstrakt nr 3069 – Cousin S. i wsp. "Can body composition (BC) be predictive for outcomes and severe toxicities (ST) in metastatic solid tumors patients (pts) treated with checkpoint inhibitor (CPI)? An analysis of 145 patients.”

Oceniono wpływ składu ciała (BC) i jego zmian na występowanie poważnych zdarzeń niepożądanych (ST) u 145 chorych leczonych CPI. BC ma związek z wynikami leczenia chorych na nowotwory leczonych CPI. Wczesne zmniejszenie wskaźnika podskórnej tkanki tłuszczowej jest czynnikiem predykcyjnym wystąpienia ST, podczas gdy wczesne zmniejszenie wskaźnika mięśni szkieletowych i wskaźnika trzewnej tkanki tłuszczowej jest związane z gorszym OS.

meetinglibrary.asco.org/record/159185/abstract

13.4. Edukacja.

13.4.1. Abstrakt nr 11014 – Yip S. i wsp. "Efficacy and safety of checkpoint blockade for treatment of advanced melanoma (mel) in patients (pts) age 80 and older (80+).”

Ryzyko zachorowania na czerniaka zwiększa się wraz z wiekiem, jednak nie ma danych klinicznych na temat efektów leczenia chorych w podeszłym wieku. Populacja chorych ≥80 r.ż. jest śladowo reprezentowana w badaniach klinicznych dotyczących nowych terapii dla zaawansowanego czerniaka. W retrospektywnej analizie oceniono skuteczność i bezpieczeństwo leczenia inhibitorami punktów kontrolnych (IPI, PEMBRO, NIVO, IPI+NIVO) w grupie 106 chorych ≥80 lat. Częstość niepożądanych objawów u chorych w podeszłym wieku była zbliżona do obserwowanych w badaniach klinicznych III fazy ww. leków we wszystkich grupach wiekowych. Mediana czasu całkowitego przeżycia wynosiła 7,5 mies. (95% CI: 6,0-13,7) dla chorych leczonych IPI, 14,2 mies. (95% CI: 5,3 – nie osiągnięto) w grupie leczonych anty-PD1 oraz 23,5 mies. (95% CI: 1,5 – nie osiągnięto) dla chorych leczonych w sposób skojarzony. Nie odnotowano zgonów spowodowanych leczeniem.

meetinglibrary.asco.org/record/159109/abstractt